Miguel Barrera.- O ceo énchese de nubarros
e chove sobre as inmensas praderas de Kentucky. Da súa man
camiñei por mundos mergullados no noxo iluminado, alucinoxenando nos desvaríos
de Leopoldo María Panero.
Cando tiven a desgraza
de coñecelo non fun capaz de soportar outra poesía. Traizoei a Peter Pan e delatei
onde estaban agachados or nenos perdidos e violei a Safo (á miña Safo "coroada
de violetas, sorriso de mel”) e bebín o seu sangue virxinal e cuspín sobre o
manifesto Dadá e funme con Baudelaire a beber un tumbadios ao Toural.
Fun incapaz de
compartir o que sentín, o trastorno que provocou no meu corpo de estudante a
mensaxe de Leopoldo. A miña inocencia foi macelada e o desgarro interno foi
cruel e inmisericorde. "Vi el licor sagrado cubierto de estiércol".
Se os lúcidos
contemporáneos sodes capaces de soportar o vómito recoméndovos reléelo, e se me
permitides, recoméndovos "Narciso en el acorde último de las
flautas" e, en particular
"Last river together" e non deixedes de ler o poema "El día en
que se acaba la canción".
Hoxe véxoo
indefinido e defunto e algo de min síntese orfo, condeado a velo na mirada
perdida do seu retrato e maldigo con todo o meu pesar a súa perda consolado,
esta vez si, polos seus versos.
ERASE UNA VEZ
Cuentan que la Bella
Durmiente
nunca despertó de su sueño.
0 comentários :
Danos a túa opinión