Germán Castro Tomé.-
Un dos impactos emocionais máis negativos que sufrín no Seminario de Mondoñedo
foi a morte dun condiscípulo vilalbés, Luís Fernández Paz. Un día, á volta dun
dos habituais paseos pola comarca mindoniense, atopouse mal, con algunhas
molestias intestinais. Deitouse e ao día seguinte, un compañeiro que ocupaba
unha habitación contigua, José Ramón Franco Trashorras (Riotorto, Mondoñedo),
hoxe avogado con residencia en Madrid, vendo que non se levantaba, que non
ouvía ruído algún no habitáculo que tiña á beira, asomouse para ver e atopouse
a Luís na cama, onde xacía xa cadáver. Nunca esquecín este tráxico episodio
-imaxínome o shock de Franco Trashorras- de morte súbita nunha persoa tan nova,
tería 15 ó 16 anos, moi apreciada por todos os alumnos. Foi un feito luctuoso
que sumiu na tristeza a toda a comunidade de seminaristas. Na retina quedoume
unha fotografía: Luís Fernández Paz punteando o seu laúde.
Comentando o caso recentemente -con motivo da posta en
marcha dun acto de recoñecemento ao Seminario de Mondoñedo, que se celebrará no
último trimestre do ano- outro compañeiro de Seminario e de oficio, o
xornalista ortegano residente en Madrid, Ramón Barro Bello, dicíame "era
louro, tiña cara de angelote e mostraba unha especial sensibilidade pola arte
e, particularmente, pola música na que se realizaba a través do seu laúde. Non
lle falases de fútbol e outras actividades nas que nos mergullábamos a
maioría", precisaba Ramón Barro. Precisamente, nunha foto que loce a Web
da homenaxe ao seminario coa que se ilustran estas liñas, aparece Luís,
formando corpo de teatro cun grupo de compañeiros entre os que se ve co seu
inseparable instrumento de corda. Nalgunhas ocasións, eu, que tocaba a
harmónica, téñome reunido con Fernández Paz no intento de combinar ambos os
instrumentos, corda e vento, e, se o recordo non quedou desvirtuado polo tempo,
creo que o resultado era bastante aceptable. Teño tamén presente que estaba moi
unido na amizade co seu paisano Manuel Cillero Hermida, que logo, xa crego,
teriamos por aquí, por Ferrol, até o seu pasamento.
Naturalmente, entre os elixidos contaba, así mesmo, o tamén
extrañado Bernardo García Cendán, igualmente moi querido e lembrado en Ferrol e
ao que penso noutro momento dedicar unhas liñas. Transcorreron moitos anos,
medio século longo, e moitas vivencias hanse difuminado no noso particular
"disco duro" e nas páxinas, xa cor sepia, do libro da vida en común
desenvolvida nos anos cincuenta entre as paredes claustrais de Vilanova de
Lourenzá, primeiro, e Seminario de Santa Catalina de Mondoñedo, despois.
Avivada a miña conciencia de chairego de sangue e de antigo compañeiro de
Seminario, quero neste honroso espazo que me brinda A Voz de Vilalba deixar constancia de memoria e recoñecemento a
este mozo, que desgraciadamente nos abandonou de maneira prematura, pero que
todos, de xeito singular os do curso 1954, lembraremos sempre.
Said
Quero expresarlle a Germán Castro o meu agradecemento --compartido coa miña irmá Tita-- pola fermosa e emotiva lembranza que fai do noso irmao Luís, compañeiro seu no Seminario de Mondoñedo. Cando Luis morreu, nas duras circunstancias que relata Germán, tiña 18 anos. Non preciso explicar a dor inmensa que supuxo para a miña familia, unha dor que aínda persiste hoxe, aínda que temperada polas lembranzas felices que tamén temos del.
Luís tiña unha inmensa sensibilidade artística, que se manifestaba sobre todo a través da música (dominaba varios instrumentos de corda, especialmente a bandurria) e da pintura. A miña irmá e mais eu conservamos os poucos cadros que puido pintar, magníficos, e máis se temos en conta que os pintou cando tiña dazasete anos. Non era menor a súa habilidade manual, manifestada, por exemplo, na talla en madeira. Luis era, sen dúbida ningunha, o artista da familia.
Reitero o noso agradecemento a Germán Castro. Beizóns, amigo!
Unha aperta de
Agustín