Por César Reis
Dous conceptos definen coma poucos a existencia moderna: rapidez e vacuidade. Do primeiro temos probas abondo ao noso arredor: na comida rápida, nos vehículos de automoción, nas autovías, nas guerras “lóstrego”, nos trens de alta velocidade, na facilidade de transmisión da información…, en fin, un longo etcétera que, paradoxalmente, sería demasiado vagaroso relatar. Do segundo tampouco escasean os exemplos. Baste prender o televisor para decatarse delo. Pero, ás veces, cando estes dous conceptos se entrecruzan, xurden historias sorprendentes. Este é o caso de Joe ‘The Plumber’.
Non, non se confundan. Malia o seu nome, non se trata dun videoxogo, nin sequera dun debuxo animado ou dun superheroe. Simplemente é, coma o seu nome indica, un fontaneiro. Nen máis, nen menos.
Agora que, cunhas doses de tedio que ata chegan aos máis devotos seguidores, a campaña das eleccións norteamericanas, prolongada de xeito artificial durante un ano cunhas interminábeis primarias (lembran?), está a piques de dar os seus derradeiros estertores, políticos e xornalistas decatáronse de que algo tiñan que inventar para darlle novos folgos ao asunto. Aí é onde entra o noso personaxe.
Joe ‘The Plumber’, en realidade Joe Wurzelbacher, cometeu coma único pecado o de abordar ao candidato demócrata Barack Obama no seu paso pola cidade de Toledo (Ohio) o pasado 12 de outubro. Joe, coma moitos outros cidadáns, quería coñecer algúns aspectos do seu programa, en concreto como ía afectar a política tributaria demócrata ao seu plan de acadar o soño americano. É dicir, ás súas intencións de mercar a empresa para a que traballaba o que lle permitiría dese xeito ser o seu propio xefe.
Esta inxenua anécdota protagonizada por un anónimo cidadán con pinta de Míster Proper pasaría totalmente por alto, coma tantas outras, se non fose porque tres días despois, o mércores 15, o senador McCain ía lembrala no terceiro e derradeiro debate entre os candidatos, celebrado na Universidade Hofstra (Nueva York), ocupando con ela boa parte do mesmo (xa saben, coma aquela nena doutro candidato máis cercano). A intención de McCain era cuestionar o plan impositivo do seu contrincante. Vintecatro horas despois, na 63 Cea Anual de gala de la “Fundación Alfred E. Smith”, á que acudiron os dous candidatos, xunto con legisladores, xerarcas da Igrexa e as autoridades neoiorquinas, de novo McCain anunciou, coma unha brincadeira máis, que contrataría ao, xa entón, máis que famoso fontaneiro, despedindo aos seus asesores (calquera o faría logo de escoitar as intervencións de Sarah Palin).
A partir destes feitos, sobre todo da mención no debate que o propio Joe calificou de “surrealista”, desencadeouse unha serie de acontecementos que faría a máis dun reprantexarse o de desexar eses quince minutos de fama dos que falara Warhol. Non hai circo que se preze que non teña ao seu paiaso, e no das eleccións norteamericanas, que mellor podían atopar que un tipo inxenuo coma Joe. Tampouco nada mellor, nen tan populista, coma sacarse da manga a un personaxe tan do estilo americano. Dalgún xeito políticos e xornalistas tiñan que encher esa vacuidade da que falabamos ao comezo, ese valeiro ideolóxico e informativo que envolve, cada vez máis, eventos coma estes.
A desfeita estaba en curso coma un exemplo máis das consecuencias que os manexos dun peculiar xeito de facer xornalismo poden ter na vida de calquera individuo normal. Xornais, debates, blogs e foros converteron a Joe no novo heroe americano. Pero, ao atoparse na cresta da onda, a sua vida e miragres, coma os daquela Katharina Blum de Heinrich Böll, foron investigados, diseccionados e radiografiados milimétricamente con fin de poñelo en tela de xuizo nun tempo récord (entra agora o concepto de velocidade) ata o punto de que os mesmos medios que, apenas días antes, o encumbraran, agora adicáronse a tumbalo colgándolle o título de “farsante” ou “estafador”. Segundo o New York Times, Joe non era fontaneiro ao carecer da licenza pertinente e non tela solicitado, tampouco fixera o curso que lle permitiría exercer, nin estaba afiliado ao sindicato de turno. Pero os medios foron máis lonxe na súa campaña. Ávidos de exhaustividade informativa, revelaron deseguida que Joe non tiña as súas débedas tributarias ao día e que, por riba, nas primarias do estado de Ohio apoiara aos republicanos. Non sei se tamén lle investigaron o grupo sanguíneo, as súas aficións musicais, culinarias ou sexuais, pero, visto o visto, todo podería ser.
En fin, que Joe ‘the plumber’ pasou en menos dunha semana de ser un símbolo a ser un fraude, unha voluta de fume que se perde no esquecemento. Unha semana despois xa ninguén o lembra, afortunadamente. Calquera sabe se, a estas alturas, ousa saír da casa. Do mesmo xeito que Joe, con esa mesma velocidade, tampouco tardarán en esquecerse esas vacuas promesas dos candidatos, xa o dixo o inmortal bardo de Stratford-upon-Avon, non son máis que words, words, words (Hamlet, II, 1).
Non, non se confundan. Malia o seu nome, non se trata dun videoxogo, nin sequera dun debuxo animado ou dun superheroe. Simplemente é, coma o seu nome indica, un fontaneiro. Nen máis, nen menos.
Agora que, cunhas doses de tedio que ata chegan aos máis devotos seguidores, a campaña das eleccións norteamericanas, prolongada de xeito artificial durante un ano cunhas interminábeis primarias (lembran?), está a piques de dar os seus derradeiros estertores, políticos e xornalistas decatáronse de que algo tiñan que inventar para darlle novos folgos ao asunto. Aí é onde entra o noso personaxe.
Joe ‘The Plumber’, en realidade Joe Wurzelbacher, cometeu coma único pecado o de abordar ao candidato demócrata Barack Obama no seu paso pola cidade de Toledo (Ohio) o pasado 12 de outubro. Joe, coma moitos outros cidadáns, quería coñecer algúns aspectos do seu programa, en concreto como ía afectar a política tributaria demócrata ao seu plan de acadar o soño americano. É dicir, ás súas intencións de mercar a empresa para a que traballaba o que lle permitiría dese xeito ser o seu propio xefe.
Esta inxenua anécdota protagonizada por un anónimo cidadán con pinta de Míster Proper pasaría totalmente por alto, coma tantas outras, se non fose porque tres días despois, o mércores 15, o senador McCain ía lembrala no terceiro e derradeiro debate entre os candidatos, celebrado na Universidade Hofstra (Nueva York), ocupando con ela boa parte do mesmo (xa saben, coma aquela nena doutro candidato máis cercano). A intención de McCain era cuestionar o plan impositivo do seu contrincante. Vintecatro horas despois, na 63 Cea Anual de gala de la “Fundación Alfred E. Smith”, á que acudiron os dous candidatos, xunto con legisladores, xerarcas da Igrexa e as autoridades neoiorquinas, de novo McCain anunciou, coma unha brincadeira máis, que contrataría ao, xa entón, máis que famoso fontaneiro, despedindo aos seus asesores (calquera o faría logo de escoitar as intervencións de Sarah Palin).
A partir destes feitos, sobre todo da mención no debate que o propio Joe calificou de “surrealista”, desencadeouse unha serie de acontecementos que faría a máis dun reprantexarse o de desexar eses quince minutos de fama dos que falara Warhol. Non hai circo que se preze que non teña ao seu paiaso, e no das eleccións norteamericanas, que mellor podían atopar que un tipo inxenuo coma Joe. Tampouco nada mellor, nen tan populista, coma sacarse da manga a un personaxe tan do estilo americano. Dalgún xeito políticos e xornalistas tiñan que encher esa vacuidade da que falabamos ao comezo, ese valeiro ideolóxico e informativo que envolve, cada vez máis, eventos coma estes.
A desfeita estaba en curso coma un exemplo máis das consecuencias que os manexos dun peculiar xeito de facer xornalismo poden ter na vida de calquera individuo normal. Xornais, debates, blogs e foros converteron a Joe no novo heroe americano. Pero, ao atoparse na cresta da onda, a sua vida e miragres, coma os daquela Katharina Blum de Heinrich Böll, foron investigados, diseccionados e radiografiados milimétricamente con fin de poñelo en tela de xuizo nun tempo récord (entra agora o concepto de velocidade) ata o punto de que os mesmos medios que, apenas días antes, o encumbraran, agora adicáronse a tumbalo colgándolle o título de “farsante” ou “estafador”. Segundo o New York Times, Joe non era fontaneiro ao carecer da licenza pertinente e non tela solicitado, tampouco fixera o curso que lle permitiría exercer, nin estaba afiliado ao sindicato de turno. Pero os medios foron máis lonxe na súa campaña. Ávidos de exhaustividade informativa, revelaron deseguida que Joe non tiña as súas débedas tributarias ao día e que, por riba, nas primarias do estado de Ohio apoiara aos republicanos. Non sei se tamén lle investigaron o grupo sanguíneo, as súas aficións musicais, culinarias ou sexuais, pero, visto o visto, todo podería ser.
En fin, que Joe ‘the plumber’ pasou en menos dunha semana de ser un símbolo a ser un fraude, unha voluta de fume que se perde no esquecemento. Unha semana despois xa ninguén o lembra, afortunadamente. Calquera sabe se, a estas alturas, ousa saír da casa. Do mesmo xeito que Joe, con esa mesma velocidade, tampouco tardarán en esquecerse esas vacuas promesas dos candidatos, xa o dixo o inmortal bardo de Stratford-upon-Avon, non son máis que words, words, words (Hamlet, II, 1).
Joe Wurzelbacher no intre de interpelar a Obama
cesar.reis.alveiros@gmail.com
Said
Ahora un ciudadano privado no puede ni siquiera hacer una simple pregunta sin ser sometido al mismo escrutinio por los medios de comunicación que un personaje público.
Joe Wurzelbacher hizo una simple pregunta. Entonces, ¿por qué es tan importante diseccionar el mensajero? ¿Por qué indagar en sus antecedentes? Tal vez ello no persiga otro fin que el de alertar a otras personas a pensárselo dos veces antes de participar en el discurso político.
Que los candidatos se llenen de barro el uno al otro en el ring durante todo el día, abandonando el juego limpio (con la complicidad de los medios, of course), sin salpicar a los inocentes espectadores.