Paulo NaseiroConta a lenda que as últimas palabras de Xulio César foron dirixidas ao fillo da súa amante Servilia, Marco Xuño Bruto, participante no complot dos idus de marzo que acabou co dictador romano. Foi Shakespeare quen inmortalizou a frase na inmorrente obra Xulio Cesar (tu quoque, Brute, fili mi), aínda que Suetonio afirma que césar dixo, en grego, Kai su, teknon?, que ven a traducirse igual.
Na Roma antiga, acabar coa vida do emperador ou dun político importante viña a solucionar dun xeito expeditivo fondas crises políticas, aínda que a maioría das veces a táctica daba orixe a problemas aínda maiores.
Afortunadamente, a praxe política veu avanzando moito nos últimos vinte séculos, e xa non é condición indispensábel o magnicidio para resolver crises. Ou, cando menos, iso cremos. O homicidio político forma parte da memoria recente. Véxase senón, un lisado que non pretende ser exhaustivo: Benzir Butho, Olof Palme, Anwar-el-Sadat, Yitzjak Rabin, Indira Gandhi, Lumumba...
Sen ir máis lonxe, na reencarnación do moderno Imperio Romano, os Estados Unidos de América, rexístrase unha longa tradición de asasinatos de grandes figuras que comeza no Ford Theatre co disparo de John Wilkes Booth que acabou con Abraham Lincoln o 14 de abril de 1865, segue coa morte do 25º presidente, William McKinley o 6 de setembro de 1901, pasa polo máis mediático magnicidio da historia, o de John Fitgerald Kennedy o 22 de novembro de 1963 en Dallas, Texas, a morte de Martin Luther King o 4 de abril de 1968 ou a do canditato presidencial Robert Kennedy a penas dous meses despois.
Fora das fronteiras USA, a moderna garda pretoriana da CIA parece estar involucrada nas mortes nada naturais do congoleño Patrice Lumumba, de Ernesto Che Guevara, do chileno Salvador Allende e dunha cantidade impresionante máis de dirixentes de todo o mundo. Incluso, e non o agochan, as diversas administracións norteamericanas intentaron en diversas ocasións acabar con Fidel Castro: 38 veces durante a administración Eisenhower, 42 na do propio Kennedy, 72 con Johnson, 184 con Nixon, 64 con Carter, 197 con Reagan, 17 con Bush pai e 21 con Clinton (a Bush fillo aínda lle queda tempo para engadir tantos no marcador).
É inquietante o uso do asasinato como instrumento no proceloso mar das relacións internacionais, abondo practicado polas axencias de contraintelixencia americanas, pero aínda desacouga máis o escuro papel que adoitan ter na propia política interna. Está case fora de dúbida a implicación dos servizos para-estatais nas mortes de ambolosdous Kennedy ou de Martin L. King, antes citadas, dise que co fin de manter intacto o estatus de privilexios dos que gozan algúns sectores da oligarquía norteamericana.
Non é estrano, pois, que entre as cen procuras máis habituais de google figure nas últimas semanas a frase "kill obama", matar a Obama. Collin Powell contaba hai pouco tempo que decidiu non presentarse ás eleccións presidenciais polo medo da súa dona a que o mataran. E iso que Powell, aínda que negro, é bastante conservador. Un negro progresista, fillo de musulmán, e cun programa amplamente liberal, dende a perspectiva norteamericana do concepto, é algo así como cuspirlles á cara para non despreciables sectores da opinión pública (e o poder) nos Estados Unidos. Un non quere ser agoreiro pero, permitirán que gañe as eleccións ou, como pouco, que comece a implantar partes substanciais do seu programa? Eu, no pelexo de Barak Obama andaría con algo de medo.
Na Roma antiga, acabar coa vida do emperador ou dun político importante viña a solucionar dun xeito expeditivo fondas crises políticas, aínda que a maioría das veces a táctica daba orixe a problemas aínda maiores.
Afortunadamente, a praxe política veu avanzando moito nos últimos vinte séculos, e xa non é condición indispensábel o magnicidio para resolver crises. Ou, cando menos, iso cremos. O homicidio político forma parte da memoria recente. Véxase senón, un lisado que non pretende ser exhaustivo: Benzir Butho, Olof Palme, Anwar-el-Sadat, Yitzjak Rabin, Indira Gandhi, Lumumba...
Sen ir máis lonxe, na reencarnación do moderno Imperio Romano, os Estados Unidos de América, rexístrase unha longa tradición de asasinatos de grandes figuras que comeza no Ford Theatre co disparo de John Wilkes Booth que acabou con Abraham Lincoln o 14 de abril de 1865, segue coa morte do 25º presidente, William McKinley o 6 de setembro de 1901, pasa polo máis mediático magnicidio da historia, o de John Fitgerald Kennedy o 22 de novembro de 1963 en Dallas, Texas, a morte de Martin Luther King o 4 de abril de 1968 ou a do canditato presidencial Robert Kennedy a penas dous meses despois.
Fora das fronteiras USA, a moderna garda pretoriana da CIA parece estar involucrada nas mortes nada naturais do congoleño Patrice Lumumba, de Ernesto Che Guevara, do chileno Salvador Allende e dunha cantidade impresionante máis de dirixentes de todo o mundo. Incluso, e non o agochan, as diversas administracións norteamericanas intentaron en diversas ocasións acabar con Fidel Castro: 38 veces durante a administración Eisenhower, 42 na do propio Kennedy, 72 con Johnson, 184 con Nixon, 64 con Carter, 197 con Reagan, 17 con Bush pai e 21 con Clinton (a Bush fillo aínda lle queda tempo para engadir tantos no marcador).
É inquietante o uso do asasinato como instrumento no proceloso mar das relacións internacionais, abondo practicado polas axencias de contraintelixencia americanas, pero aínda desacouga máis o escuro papel que adoitan ter na propia política interna. Está case fora de dúbida a implicación dos servizos para-estatais nas mortes de ambolosdous Kennedy ou de Martin L. King, antes citadas, dise que co fin de manter intacto o estatus de privilexios dos que gozan algúns sectores da oligarquía norteamericana.
Non é estrano, pois, que entre as cen procuras máis habituais de google figure nas últimas semanas a frase "kill obama", matar a Obama. Collin Powell contaba hai pouco tempo que decidiu non presentarse ás eleccións presidenciais polo medo da súa dona a que o mataran. E iso que Powell, aínda que negro, é bastante conservador. Un negro progresista, fillo de musulmán, e cun programa amplamente liberal, dende a perspectiva norteamericana do concepto, é algo así como cuspirlles á cara para non despreciables sectores da opinión pública (e o poder) nos Estados Unidos. Un non quere ser agoreiro pero, permitirán que gañe as eleccións ou, como pouco, que comece a implantar partes substanciais do seu programa? Eu, no pelexo de Barak Obama andaría con algo de medo.
0 comentários :
Danos a túa opinión