Bruno Marcos.-
Desde o comezo das súas memorias Balthus preséntanos unha contradición extrema. Malia vivir as Vangardas Históricas, todo o século XX e os inicios do XXI, ninguén podería dicir que se trata dun artista como os outros, nin sequera dun artista contemporáneo. Retirado nun "amplo" chalé con ducias de habitacións e centos de xanelas, no medio da natureza, casado cunha xaponesa, confésase católico practicante, que pinta como reza e produce unha obra que parece doutro tempo ou de ningún.
Relata como o ía visitar Picasso. Subía cinco pisos a pé até o seu estudo de París, "había" -escribe Balthus- que ter ganas de ir a verme" e dicíalle Picasso: "Es o único artista da túa xeración que me interesa. Os demais queren ser como Picasso. Ti non."
Balthus ao recoller este detalle expón unha cuestión con varios niveis de lectura. En primeiro lugar establece unha irmandade superior da gran arte por riba dos estilos á que Picasso recoñece a pertenza de Balthus. Balthus, doutra banda e en segundo lugar, non ten a necesidade de facer unha pintura como a de Picasso, non quere ser como os demais, outros Picassos, pero déixase lexitimar polo seu comentario, negándose a ser un Picasso seduce a Picasso pero de xeito que tamén lexitima a Picasso.
"Sempre comezo un cadro rezando" confesa Balthus e engade: "Como a maioría dos que se adican á chamada arte contemporánea son uns imbéciles, uns artistas que non saben nada de pintura, non estou moi seguro de que esta formulación teña moito eco, de que se comprenda sequera". Con todo, o valor da súa obra aumenta precisamente porque se dá nese ecosistema de imbecilidade contemporánea na que ten un lugar privilexiado, de cando en vez, a resistencia, a diferenza. Nun ecosistema homologado aos valores de Balthus o propio Balthus quedaría diluído de xeito que o seu éxito foi debido a ser incomprendido.
Relata como o ía visitar Picasso. Subía cinco pisos a pé até o seu estudo de París, "había" -escribe Balthus- que ter ganas de ir a verme" e dicíalle Picasso: "Es o único artista da túa xeración que me interesa. Os demais queren ser como Picasso. Ti non."
Balthus ao recoller este detalle expón unha cuestión con varios niveis de lectura. En primeiro lugar establece unha irmandade superior da gran arte por riba dos estilos á que Picasso recoñece a pertenza de Balthus. Balthus, doutra banda e en segundo lugar, non ten a necesidade de facer unha pintura como a de Picasso, non quere ser como os demais, outros Picassos, pero déixase lexitimar polo seu comentario, negándose a ser un Picasso seduce a Picasso pero de xeito que tamén lexitima a Picasso.
"Sempre comezo un cadro rezando" confesa Balthus e engade: "Como a maioría dos que se adican á chamada arte contemporánea son uns imbéciles, uns artistas que non saben nada de pintura, non estou moi seguro de que esta formulación teña moito eco, de que se comprenda sequera". Con todo, o valor da súa obra aumenta precisamente porque se dá nese ecosistema de imbecilidade contemporánea na que ten un lugar privilexiado, de cando en vez, a resistencia, a diferenza. Nun ecosistema homologado aos valores de Balthus o propio Balthus quedaría diluído de xeito que o seu éxito foi debido a ser incomprendido.
0 comentários :
Danos a túa opinión