Bruno Marcos.-
De entre todas as imaxes xeradas por mor dos acontecementos que tiveron lugar nos arredores do parlamento estes últimos días hai unhas especialmente desacougantes. Nelas unha moza espida de cintura para arriba camiña entre a multitude facendo xestos de meditación e ioga. A turbamulta ábrese ao seu paso sen tocala, coma se unha musa da revolución emerxese do asfalto. Os reporteiros retrátana desde todos os ángulos e ela déixase porque sabe que se converte nunha imaxe no mesmo instante no que se presenta como un feito, alí onde os feitos materialízanse con estremecedora velocidade, no medio do escenario dos acontecementos.
Sempre pregunteime por que e en que momento aquela muller do cadro de Delacroix, en plena revolución francesa, soltaba o vestido e ensinaba os seos mentres avanzaba sobre unha chea de cadáveres cara á liberdade.
Aquela nudez central convértese no foco visual da acción. Sobre o aborrascado ceo das detonacións, sobre un París fumarento de dinamita, os peitos espidos son a luz do cadro máis que a bandeira tricolor, porque eles superan o réxime simbólico no que a bandeira se ve cercada polo político. As revolucións preséntanse no inconsciente como unha conquista do corpo.
Said
ok!