Hipsters

Alba Sofía Naseiro.-

Andaba eu a camiñar cunha amiga -non, aínda que pode parecer unha referencia ao amigo Antón do noso Bernardo, non ten nada que ver-, cando me preguntou “Por qué odias aos hipsters?” Para quen non o sepa, os hipsters -tamén denominados modernos- son unha especie de nova tribu urbana definida, non por unha característica que os fai peculiares, senón por apuntarse a calquera moda peculiar. Ser diferente por vocación. Levar a contraria por que si.

Eu non odio a ningún colectivo: esa foi a miña reposta. Pero é verdade que a este colectivo non o tomo en serio como podo tomar outras manifestacións de cultura ou contracultura xuvenil. A razón? Carecen de fondo. Isto é, dunha ideoloxía e duns valores propios, pois a única filosofía común é a do carpe diem -e na miña opinión non é orixinal, senón un instinto natural da xuventude humana.

O movemento hipster é ante todo un movemento estético. Escollen símbolos -gráficos, como o famoso bigote ou a cruz latina; obxectos, como as gafas de pasta e os produtos de Apple...- baleirándoos de todo significado histórico, e úsanos segundo lles ditan as súas propias modas. É curioso como se declaran devotos de todo o antigo -vintage- pero desprezan aos seus iguais cando quedan un pouco atrás nunha desas modas, calificándoos coa enigmática palabra mainstream.

Primeiro tívenlle que aclarar á miña amiga a que me refería con “significado” e por qué me parecía importante. Cando vexo o lema “no future” escrito sobre unha Union Jack véñenme á cabeza non só cancións dos Sex Pistols, senón o sentimento de toda unha xeración aplastada baixo a crise do 73. Cando vexo a mesma bandeira na funda dun smartphone, non me inspira nada -si, tamén adoptaron á pobre Union Jack. E os hipsters tampouco buscan unha trascendencia para ese símbolo. “É bonita”, responden cando lles preguntas o por qué.

Os símbolos representan toda unha relación de factores históricos, filosóficos e culturais. Para explicarllo á miña amiga, recurrín a comparar aos modernos con dous movementos xuvenís anteriores -que espertan a miña simpatía-: o rock n' roll e o punk.

A estética e a música, xunto coa forma de vivir dos rockers era símbolo da súa loita contra os valores dos seus antepasados. Unha reacción contra o puritanismo e a represión social -cultural e até sexual, se me apuras!- estadounidense da época. Non era ser diferente porque si: era romper con algo negativo, cunha sociedade na que se a túa non era unha “familia ben” eras un paria. En canto ao punk, está claro que a crise do petróleo e o capitalismo feroz, que xerou miseria e desemprego, foron os principais inimigos. Tamén a defensa da paixón e o sentimento foi un bo motivo para loitar.

Nunha sociedade como a actual, na que vivimos o mesmo -ou peor!- capitalismo feroz, e nun país no que aquel puritanismo e moral retrógrada (representado pola Igrexa católica e os seus seguidores) nunca desapareceu... nun lugar e nun tempo no que a paixón é admirada só se es famoso, e “os de arriba” non só te pisan senón que te tratan como un parvo... os ideais do rock e do punk debían ter continuidade.

Pola contra, o Estado do benestar (que pouco a pouco vai desaparecendo... outra razón para crer na rebeldía) creou xeracións conformistas e egoístas de mozos que non saben vivir sen o último en moda e tecnoloxía, e que están insensibilizados contra os problemas que os rodean. Cando ven unha inxustiza, pregóana en twitter e esquécense aos dous minutos.

Eles son os diferentes. Pero logo os raros somos nós.