Paulo Naseiro
A eurodeputada polo Partido Popular e candidata número 3 na lista de Madrid para as próximas eleccións xerais Ana Mato dicía hai poucos días nunha entrevista en Punto Radio que “sabemos que los niños andaluces son prácticamente analfabetos”. As reaccións, como é lóxico, non se fixeron agardar.
Parece que a cuestión viña a conto do último informe Pisa sobre educación en Europa no que, como é lóxico, uns estados acadan maiores puntuacións ca outros, ao igual que as comunidades autónomas.
Aínda que en política semella que todo vale, incluso meter a pata dunha forma tan espectacular, a señora Mato, como licenciada en cc. Políticas e Socioloxía que é, debería ser un pouco máis coidadosa co que di.
Primeiro, porque un estudo destas características, por si mesmo, ofrece moi pouca información. Son necesarias series temporais para avaliar, por exemplo, a evolución da calidade educativa ao longo do tempo. Se, poñamos por caso, agora obtemos unha puntuación de sete, o dato será bo se hai unha década a puntuación era cinco. Significa que se rexistra un avance.
Despois, porque non hai que ser parvos para ver que hai un cambio substancial entre a educación en épocas pasadas pero non remotas, e a actual. Para empezar, o acceso ás oportunidades educativas é universal, independente do nivel de renda ou de clase. Se cadra este factor ten un custe: reduciu o nivel medio das aulas, sobre todo na secundaria. Mais a pregunta é: a que lle outorgamos prioridade? A unha sociedade de privilexiados, que agrande a fenda entre as elites e as masas? Eu prefiro un mundo no que todos os cidadáns podan ler e interpretar un contrato, disfrutar de Kafka ou publicar un blog.
Non estou ao tanto das cousas miúdas da educación andaluza, pero intúo que na Andalucía actual, igual que sucede en Galiza ou nas Baleares, por exemplo, a xeración mellor formada de toda a historia non atopa un país á altura, que aproveite o seu enorme potencial sen condenalos ao mileurismo ou, aínda peor, ao seiscentoseurismo, á vivenda inaccesíbel, ás hipotecas por cincuenta anos.
Non pedirei a demisión da señora Mato, porque esta palabra non figura nos diccionarios que utilizan os nosos políticos, pero si que lle daría un consello: os nenos de hoxe son os votos de mañá. Non os insulte.
paulonaseiro[en]avozdevilalba.com
0 comentários :
Danos a túa opinión