Foto: AVVRedacción
Máis de douscentos pais e nais do CEIP Ínsua Bermúdez reuníronse onte ás oito da tarde en asemblea para decidir a continuidade das clases a partires do vindeiro luns, 2 de xuño, logo de ser informados pola comisión encargada de trasladar as súas esixencias ás autoridades educativas do éxito da súa misión. A comisión recibiu o agradecemento dos presentes, que aplaudiron as súas xestións.
A continuación, e de xeito espontáneo, pais e nais pertencentes á ANPA do centro esixiron celebrar outra reunión, de xeito inmediato, para tratar o que cualificaron de "desinterese" por parte da directiva diante deste grave problema. Os asistentes, arredor de vinte pais e nais, pediron insistentemente a demisión da xunta directiva.
Reflexións en frío
A continuación, e de xeito espontáneo, pais e nais pertencentes á ANPA do centro esixiron celebrar outra reunión, de xeito inmediato, para tratar o que cualificaron de "desinterese" por parte da directiva diante deste grave problema. Os asistentes, arredor de vinte pais e nais, pediron insistentemente a demisión da xunta directiva.
Reflexións en frío
Paulo Naseiro
Agora que as nosas principais preocupacións están atendidas, e xa libre de toda representación ou mandato, teño a necesidade primeiro como pai, despois como informador e, por último, como cidadán que paga impostos nun estado democrático, social e de dereito, de despacharme a gusto acerca dos sucesos dos últimos días no CEIP Ínsua Bermúdez, do que tamén fun alumno hai moitos, moitos anos e ao que me unen fortes vencellos afectivos.
O primeiro, agardar que esa xustiza tan lenta e ás veces tan desesperante remate por sinalar responsabilidades, que as hai. Por esta banda, só agardar que as cousas sigan o seu curso normal e que non se dilúan en longos e tediosos procedementos. Pero, de momento, aquí queda por escrito o meu desprezo a aqueles que resulten sinalados polo dedo da xustiza, sexan técnicos ou políticos. O meu desprezo eterno e total para os que planearon, toleraron e consentiron a coexistencia das perigosas obras e as súas precarias medidas de seguridade con trescentos e pico nenos e nenas de catro a doce anos. Un desprezo que gustarei de cuspirlles á cara algún día.
O segundo, unha autocrítica feroz. Síntome mal, como pai, como moitos pais e nais estes días, por permitir que esto estivera sucedendo diante dos nosos ollos. Algún día teremos que decatarnos de que hai tempo que deixamos de ser súbditos obedientes e nos convertemos en cidadáns conscientes dos nosos dereitos e deberes. Alguén lembraba estes días que, como pais, temos un deber supremo consagrado na nosa lexislación: a patria potestade e a garda e custodia dos nosos fillos. Nós tamén somos responsábeis do perigo que correron todo este tempo.
Como informador, tiven que vivir a penosa situación de que algún don ninguén da administración, non sei se por iniciativa propia ou por mandado superior, me recriminara a realización do meu deber como reporteiro gráfico. Dóeme que a estas alturas fiquen aínda ramalazos dictatoriais deste tipo dentro das nosas administracións. Magóame, como votante de esquerdas, como activista de toda a vida, que o meu voto e o de centos de milleiros de galegos non sirva, como mínimo, para cambiar as formas aquelas que tanto criticabamos, e que, polo que se ve, aínda temos que soportar. Para esta viaxe non cumprían alforxas. Reciban outra dose de desprezo, se se queren dar por aludidos, e tamén unha advertencia: este non é un bo camiño.
Magóame, por último, que persoas polas que tiña un antigo e grande aprezo puxeran por diante do seu deber de pais a súa condición de políticos. Agardo que, cando pase a tempestade que durante un tempo vos vai pór na picota, se cadra merecidamente, podamos un día falar con calma e tranquilidade e me expliquedes en que demo estabades pensando. É moi triste que unha labor de tantos anos quede ensombrecida por unha actuación tan desafortunada.
O primeiro, agardar que esa xustiza tan lenta e ás veces tan desesperante remate por sinalar responsabilidades, que as hai. Por esta banda, só agardar que as cousas sigan o seu curso normal e que non se dilúan en longos e tediosos procedementos. Pero, de momento, aquí queda por escrito o meu desprezo a aqueles que resulten sinalados polo dedo da xustiza, sexan técnicos ou políticos. O meu desprezo eterno e total para os que planearon, toleraron e consentiron a coexistencia das perigosas obras e as súas precarias medidas de seguridade con trescentos e pico nenos e nenas de catro a doce anos. Un desprezo que gustarei de cuspirlles á cara algún día.
O segundo, unha autocrítica feroz. Síntome mal, como pai, como moitos pais e nais estes días, por permitir que esto estivera sucedendo diante dos nosos ollos. Algún día teremos que decatarnos de que hai tempo que deixamos de ser súbditos obedientes e nos convertemos en cidadáns conscientes dos nosos dereitos e deberes. Alguén lembraba estes días que, como pais, temos un deber supremo consagrado na nosa lexislación: a patria potestade e a garda e custodia dos nosos fillos. Nós tamén somos responsábeis do perigo que correron todo este tempo.
Como informador, tiven que vivir a penosa situación de que algún don ninguén da administración, non sei se por iniciativa propia ou por mandado superior, me recriminara a realización do meu deber como reporteiro gráfico. Dóeme que a estas alturas fiquen aínda ramalazos dictatoriais deste tipo dentro das nosas administracións. Magóame, como votante de esquerdas, como activista de toda a vida, que o meu voto e o de centos de milleiros de galegos non sirva, como mínimo, para cambiar as formas aquelas que tanto criticabamos, e que, polo que se ve, aínda temos que soportar. Para esta viaxe non cumprían alforxas. Reciban outra dose de desprezo, se se queren dar por aludidos, e tamén unha advertencia: este non é un bo camiño.
Magóame, por último, que persoas polas que tiña un antigo e grande aprezo puxeran por diante do seu deber de pais a súa condición de políticos. Agardo que, cando pase a tempestade que durante un tempo vos vai pór na picota, se cadra merecidamente, podamos un día falar con calma e tranquilidade e me expliquedes en que demo estabades pensando. É moi triste que unha labor de tantos anos quede ensombrecida por unha actuación tan desafortunada.
Said
Como nai suscribo ó 100 % este artigo. E noraboa, Paulo, por representar tan ben a todos os pais donde debía de estar a APA. DIMISIÓN DO PRESIDENTE XA!!!