RedacciónO pasado mércores 29 de outubro finou en Vigo, tras unha longa enfermidade, Anxo Rei Ballesteros (Codeso, Boqueixón, 1952), un dos máis importantes autores do panorama literario galego moderno.
Malia estar sempre, en certa medida, afastado do sistema literario, elo non lle impediu ser amplamente valorado pola crítica, polos outros escritores e tamén chegar a recibir un grande número de premios entre os que destacan o Ramón Piñeiro, o Pedrón de Ouro ou o Losada Diéguez.
A súa novela Dos anxos e dos mortos (1977) foi, case dende o momento da súa publicación, unha das obras clave da nosa literatura do período da democracia, pois marcou un punto de inflexión nas tendencias narrativas do momento, deixando atrás o caduco realismo social e abrindo unha nova etapa marcada polo fragmentarismo que caracteriza á modernidade.
As peculiaridades da súa producción, a súa indiscutible calidade e o feito de non ser un escritor moi prolífico contribuiron a crear esa imaxe de autor de culto. Haberían de pasar quince anos dende aquela primeira obra para que en 1992 vese a luz Loaira, coa que voltaría a romper esquemas. En 1998 publica o conxunto de relatos A sombra dos teus soños e en 2005 a súa derradeira novela, Non sei cando nos veremos, editada por Galaxia, e na que recurre á incorporación ao discurso literario da lingua oral e da narración directa para facer unha crítica absolutamente desprexuiciada da moral e as formas de vida imperantes na sociedade actual. Ademáis da súa producción no eido da narrativa, non tivo medo que coquetear con outros xeneros coma o teatro (Xogo de damas, 1988) e o ensaio con A outra memoria (1989) e Tempo e vinganza (2003), premio Ramón Piñeiro 2002.
O autor, que residía na Pobra do Caramiñal, será soterrado o venres ao mediodía no cemiterio do Barqueiro.
0 comentários :
Danos a túa opinión