Redacción Hoxe cúmprense 70 anos daquel lonxano 30 de outubro no que Orson Welles, desde o seu programa de radioteatro na CBS, adaptou a novela de ciencia-ficción do escritor de ciencia-ficción Herbert George Wells A guerra dos mundos.
No comezo daquela transmisión un locutor, tras sinalar o inicio do programa, cedeu a palabra a Welles, quen comezou a ler en ton dramático as primeiras liñas da novela. Aqueles oíntes que conectaron a radio neses intres, aínda puideron decatarse de que se trataba dunha ficción. O que conectase máis tarde xa escoitaría unha especie de programa musical interrompido de súpeto por un noticiario no que se dicía que uns astrónomos acababan de ver unhas estrañas explosións no planeta Marte. A continuación describíase unha caída do que se crían meteoritos, pero que resultaron ser as naves marcianas invasoras. Na emisora escoitábanse berros mentres o reportero vociferaba. Todo pensado para que atmosfera da transmisión fóra dun absoluto e máis que convincente realismo.
Á altura do minuto 40, aproximadamente, escoitábase unha segunda mensaxe aclaratoria. O programa terminaba coa narración en terceira persoa dun tal profesor Pearson (Orson Welles), que describía a morte dos invasores. Pero o aviso chegaba tarde porque xa a alarma xeral tiña saltado en todo o país, o que levou a pensar que realmente estaba sendo invadido. O pánico estendeuse polas rúas de Nova York e Nova Jersey. As comisarías de policía e as redaccións dos xornais estaban bloqueadas por chamadas de oíntes aterrorizados e desesperados. Houbo quen se pechou no sótano da casa cun arsenal de armas. Outros se puxeron toallas molladas na cara para protexerse dos gases venenosos dos alieníxenas. Foi un deses momentos culminantes do século XX nos que se demostrou, unha vez máis, o emerxente poder dos mass-media.
Anos despois, en 1998, case en pleno século XXI, e con motivo do 60 aniversario da histórica transmisión, dúas emisoras de radio, unha en Portugal e outra en México, a XEART do estado central de Morelos, emularon a Orson Welles transmitindo de novo unha versión contemporánea. O curioso foi que obtiveron os mesmos sorprendentes resultados entre os radio oíntes, nada menos que 60 anos despois. Resulta curioso comprobar como en 1966, na súa obra 2001: Unha odisea no espazo, Arthur C. Clarke narra de forma retrospectiva a realización de dúas dramatizaciones máis da historia de H.G.Wells, co que de xeito casual cumpriuse en 1998 (non é a primeira vez que sucede coa ciencia-ficción) tal profecía, entón futurista.
No comezo daquela transmisión un locutor, tras sinalar o inicio do programa, cedeu a palabra a Welles, quen comezou a ler en ton dramático as primeiras liñas da novela. Aqueles oíntes que conectaron a radio neses intres, aínda puideron decatarse de que se trataba dunha ficción. O que conectase máis tarde xa escoitaría unha especie de programa musical interrompido de súpeto por un noticiario no que se dicía que uns astrónomos acababan de ver unhas estrañas explosións no planeta Marte. A continuación describíase unha caída do que se crían meteoritos, pero que resultaron ser as naves marcianas invasoras. Na emisora escoitábanse berros mentres o reportero vociferaba. Todo pensado para que atmosfera da transmisión fóra dun absoluto e máis que convincente realismo.
Á altura do minuto 40, aproximadamente, escoitábase unha segunda mensaxe aclaratoria. O programa terminaba coa narración en terceira persoa dun tal profesor Pearson (Orson Welles), que describía a morte dos invasores. Pero o aviso chegaba tarde porque xa a alarma xeral tiña saltado en todo o país, o que levou a pensar que realmente estaba sendo invadido. O pánico estendeuse polas rúas de Nova York e Nova Jersey. As comisarías de policía e as redaccións dos xornais estaban bloqueadas por chamadas de oíntes aterrorizados e desesperados. Houbo quen se pechou no sótano da casa cun arsenal de armas. Outros se puxeron toallas molladas na cara para protexerse dos gases venenosos dos alieníxenas. Foi un deses momentos culminantes do século XX nos que se demostrou, unha vez máis, o emerxente poder dos mass-media.
Anos despois, en 1998, case en pleno século XXI, e con motivo do 60 aniversario da histórica transmisión, dúas emisoras de radio, unha en Portugal e outra en México, a XEART do estado central de Morelos, emularon a Orson Welles transmitindo de novo unha versión contemporánea. O curioso foi que obtiveron os mesmos sorprendentes resultados entre os radio oíntes, nada menos que 60 anos despois. Resulta curioso comprobar como en 1966, na súa obra 2001: Unha odisea no espazo, Arthur C. Clarke narra de forma retrospectiva a realización de dúas dramatizaciones máis da historia de H.G.Wells, co que de xeito casual cumpriuse en 1998 (non é a primeira vez que sucede coa ciencia-ficción) tal profecía, entón futurista.
0 comentários :
Danos a túa opinión