Xosé Manuel PachoVeño deixando que asenten nesta cachola mal estructurada de mono unha serie de ideas sobre a arte que o outro día me evocaron distintos textos e espectáculos vistos. O primeiro foi o que vin na "Sala Nasa" en Santiago, de Rúa Aire, teatro de monicreques feito con globos. Espléndido, xenial, toda unha homenaxe á arte. Sentinme tan ben polo talento que respiraraba, alí, nunha beira cun chapeu e cun abrigo longo para pasar desapercibido, que coa emoción saltóuseme o tapacráneos, e a xente quedou espantada, pero despois botaron unha gargallada porque deberon pensar que formaba parte do espectáculo. Isto da arte é así.
Estaba na técnica deste espectáculo de títeres, un amigo do Pacho, Tonito, Titiriteiro de Catro Camiños, co que despois estiven en animada charla, e do que aprendín moitas, moitas cousas, sobre o que é a arte e o compromiso.
Esto fora o venres, o domingo fun á opera a ver "O barbeiro de Sevilla" de Rossini, unha das miñas óperas favoritas que tiven a sorte de ver en Madrid, Coruña, e Verona, e como non podía ser doutro xeito para pasar desapercibido, disfraceime de muller, requintada e fachendosa como Chiquita a famosa liliputiense da literatura cubana, ou como calquera señora destas que habitan no imaxinario tamén literario de Oria. E estivo ben. Efectivamente, non foi nada espectacular, pero o elenco fíxoo todo o mellor que sabía, daquela, non se pode pedir máis.
O luns ou o martes, unha amiga do mono, Chon, pasoume un texto, moi ben escrito, e que parecía poesía ou música plasmada no papel. Fermoso como o maio florido do que falaba, e dos paraísos perdidos. Verdadeiramente fermoso.
Pero que teñen en común, estas tres manifestacións artísticas? Para min, moito. Esta última está feita por unha muller que puxo todo o seu intelecto a favor da causa da arte, do teatro, a Mónica Camaño, pese a quen pese e contra o sentido común dun futuro estable e unha tranquilidade social económica que nos tempos actuais sempre é benvida. Os titiritieiros, exactamente o mesmo. Dicíame Toñito que el e os outros dous manipuladores de títeres coñecéranse nos "Lunnies", ou sexa nun traballo para televisión estábel, e que da tranquilidade económica. Deixárono polo soño da arte. E o elenco operístico era xente nova que daba o mellor de si mesmos, nun lugar afastado do seu país de orixe, debían ser búlgaros, e que puiden ver como se montaban nos dous autobuses para ir a outro lugar onde volverían representar a ópera.
Estas persoas teñen en común a crenza na arte, o sacrificio por un soño, aínda que sexa duro. E estas persoas fan que o mundo sexa mellor, e crean unha sociedade e un futuro para todos. As utopías do mundo...
Merecen unha homenaxe, aínda que sexa a dun modesto mono.
Saúde para os artistas, e terra para os mouros.
Estaba na técnica deste espectáculo de títeres, un amigo do Pacho, Tonito, Titiriteiro de Catro Camiños, co que despois estiven en animada charla, e do que aprendín moitas, moitas cousas, sobre o que é a arte e o compromiso.
Esto fora o venres, o domingo fun á opera a ver "O barbeiro de Sevilla" de Rossini, unha das miñas óperas favoritas que tiven a sorte de ver en Madrid, Coruña, e Verona, e como non podía ser doutro xeito para pasar desapercibido, disfraceime de muller, requintada e fachendosa como Chiquita a famosa liliputiense da literatura cubana, ou como calquera señora destas que habitan no imaxinario tamén literario de Oria. E estivo ben. Efectivamente, non foi nada espectacular, pero o elenco fíxoo todo o mellor que sabía, daquela, non se pode pedir máis.
O luns ou o martes, unha amiga do mono, Chon, pasoume un texto, moi ben escrito, e que parecía poesía ou música plasmada no papel. Fermoso como o maio florido do que falaba, e dos paraísos perdidos. Verdadeiramente fermoso.
Pero que teñen en común, estas tres manifestacións artísticas? Para min, moito. Esta última está feita por unha muller que puxo todo o seu intelecto a favor da causa da arte, do teatro, a Mónica Camaño, pese a quen pese e contra o sentido común dun futuro estable e unha tranquilidade social económica que nos tempos actuais sempre é benvida. Os titiritieiros, exactamente o mesmo. Dicíame Toñito que el e os outros dous manipuladores de títeres coñecéranse nos "Lunnies", ou sexa nun traballo para televisión estábel, e que da tranquilidade económica. Deixárono polo soño da arte. E o elenco operístico era xente nova que daba o mellor de si mesmos, nun lugar afastado do seu país de orixe, debían ser búlgaros, e que puiden ver como se montaban nos dous autobuses para ir a outro lugar onde volverían representar a ópera.
Estas persoas teñen en común a crenza na arte, o sacrificio por un soño, aínda que sexa duro. E estas persoas fan que o mundo sexa mellor, e crean unha sociedade e un futuro para todos. As utopías do mundo...
Merecen unha homenaxe, aínda que sexa a dun modesto mono.
Saúde para os artistas, e terra para os mouros.
0 comentários :
Danos a túa opinión