Antón BaamondeA pasada semana fun ao cine a ver “Os homes que non amaban ás mulleres”, a versión cinematográfica da primeira das tres novelas do xa famosísimo Stieg Larsson. É unha película moi entretida, na que o espectador de cine de serie negra non quedará defraudado. A trama inclúe corrupción, violencia sexual e asasinatos. Nese sentido, as regras do xénero de ningún modo son desprezadas.
O que Larsson describe é unha Suecia, ou un mundo, no que, detrás do aspecto amable e civilizado, é posible descubrir o inquietante e oculto. As idílicas paisaxes do país nórdico son tamén o escenario do macabro e sórdido. Todas as familias, e máis se son da alta burguesía, ocultan un cadáver, como mínimo.
En realidade, a personaxe central, Lisbeth Salander, unha hacker de infancia arrasada e que practica un código de xustiza privado baseado no principio “Ninguén é inocente, só hai diversos graos de responsabilidade” recorda dalgún modo ao do inspector Wallander que fixo famoso a outro autor sueco, Henning Mankel.
Máis alá das diferenzas o que une a Salander e Wallander é o seu estrañamento dun mundo que saben cruel. Son seres solitarios que, sen embargo, seguen entregándose a un certo sentido da xustiza. Un podería dicir que é posible rastrear neles o fío da responsabilidade dos protestantes ante si mesmos e ante Deus.
O matiz que introduce Larsson en relación a Mankel, radica en que Salander pode moi ben tomarse a xustiza pola man. Non só non confía na lei nin nas autoridades, tampouco ten reparos en ser ela mesma o brazo executor da xustiza, implacable e agresiva. Salander posúe o tipo de intelixencia máis raro: aquel que consiste en aceptar a realidade. A fascinación que exerce deriva desa falta de ilusións que nin por un momento a leva a abandonar principios morais inviolables: os dun certo anarquismo da idade informática.
O que Larsson describe é unha Suecia, ou un mundo, no que, detrás do aspecto amable e civilizado, é posible descubrir o inquietante e oculto. As idílicas paisaxes do país nórdico son tamén o escenario do macabro e sórdido. Todas as familias, e máis se son da alta burguesía, ocultan un cadáver, como mínimo.
En realidade, a personaxe central, Lisbeth Salander, unha hacker de infancia arrasada e que practica un código de xustiza privado baseado no principio “Ninguén é inocente, só hai diversos graos de responsabilidade” recorda dalgún modo ao do inspector Wallander que fixo famoso a outro autor sueco, Henning Mankel.
Máis alá das diferenzas o que une a Salander e Wallander é o seu estrañamento dun mundo que saben cruel. Son seres solitarios que, sen embargo, seguen entregándose a un certo sentido da xustiza. Un podería dicir que é posible rastrear neles o fío da responsabilidade dos protestantes ante si mesmos e ante Deus.
O matiz que introduce Larsson en relación a Mankel, radica en que Salander pode moi ben tomarse a xustiza pola man. Non só non confía na lei nin nas autoridades, tampouco ten reparos en ser ela mesma o brazo executor da xustiza, implacable e agresiva. Salander posúe o tipo de intelixencia máis raro: aquel que consiste en aceptar a realidade. A fascinación que exerce deriva desa falta de ilusións que nin por un momento a leva a abandonar principios morais inviolables: os dun certo anarquismo da idade informática.
0 comentários :
Danos a túa opinión