A Razón Xurídica e a Lingua Galega

Fermín Bouza

O Tribunal Supremo emitiu unha sentenza histórica na liña en que moitos xuristas, moitos cidadáns e eu mesmo nos meus artigos, supuxeramos: a escusa para que os nenos non desen nada en galego e converteran a lingua nun cacharro inservible, era que "os pais teñen o dereito a elixir a lingua en que serán educados os seus fillos". Todo iso acompañado dun redobre de tambores sobre imposicións e ditaduras, moi do gusto de xentes crispadas e crispantes. Sobre este sofisma xurídico, que dicía apoiarse na Constitución (o dereito da cidadanía a falar en español, trasladado ao ensino nas comunidades autónomas con lingua propia, segundo os seus estatutos) algúns pais, sempre minoritarios, e algunhas organizacións non representativas de sectores sociais maioritarios, pero con indubidable e suficiente respaldo como para boicotear, de feito, calquera intento de que os novos estudantes aprendesen unha parte (o 50%) das súas materias en galego, dedicaron as súas enerxías a falar de "imposición" e a negar, de feito e de dereito, a mesma Constitución, que en ningún caso pode garantir algo tan disparatado como que os pais elixan a lingua dos seus fillos.

Tal cousa sería universal, porque non pode haber dereitos "ad hoc" para un grupo de persoas e os mesmos dereitos negarllos aos demais. Cun desprezo cara á lingua propia da súa terra de orixe ou adopción digno de mentes escasas e autoritarias, algúns dos líderes deses movementos contestaban a isto cousas como que "o galego non é o noso problema". Pero xuridicamente non é posible asignar dereitos desa forma limitada e os demais, nós, mirando como os gozan. Se os pais escollen (nunca o fixeron: o estado díxolles cal era a súa lingua, sen opcións), os pais galego-falantes tamén o farán, aquí e en Murcia, se é preciso. Os dereitos (esa clase de dereitos xenéricos sobre cousas xenéricas que a todos afectan) son para todos ou non son.

Ou sexa que se abre xa o camiño da racionalidade nos lugares en que se comparte un tempo para ambas as linguas e que aínda non están na inmersión lingüística, ben porque non é necesaria ben porque non é posible aínda que fose necesaria. Pódese compartir o tempo, pero nin se debe nin se pode (é practicamente imposible) dividir á comunidade estudantil e duplicar o sistema de ensino. Algúns deben cambiar as súas obsesións lingüisticamente antigalegas por formulacións racionais das que podamos falar e debater. E inclúo ao actual goberno da Xunta neste xénero de tribos que hoxe recibiron unha dura lección xurídica e democrática. Nin o sector máis ultra dos xuíces, ou máis ignorante, que todo anda mesturado, poderá seguir sentenciando bobadas anticonstitucionais como a que hoxe elabora unha sentenza directamente contra o galego, unha lingua que é impedimento para a normalidade social dunha divorciada e idioma inservible, ao parecer.

Os estúpidos non ofenden, pero dan un traballo inútil e fannos perder o tempo. A Caverna en sentido estrito sabemos onde está e que pés xurídicos ten: eses, exactamente.