Fermín Bouza
As estratexias para a ralentización da perda do idioma de Galicia son necesarias para entrar claramente nesa fase de desaceleración que é un paso previo e necesario para iniciar estratexias de recuperación, as únicas que garantirán durante un tempo a existencia do idioma histórico de Galicia.
É posible, cos datos existentes, que esa desaceleración da caída sexa xa unha realidade e esteamos a abordar o problema derivado da intervención do novo goberno galego no ensino para pór fin, con intención ou sen ela, a ese proceso de desaceleración, e volver a un nivel de perda máis intenso e regresivo.
A medida da perda é necesariamente unha medida a longo prazo que nos poña a salvo de malas interpretacións sobre datos breves e limitados e nos afaste de diagnósticos imprecisos ou falsos sobre o estado da lingua. A longo prazo a porcentaxe de perda do galego como idioma de socialización primaria é impresionante, e para velo non teñen máis que entrar no apartado de sociolingüística do meu blog e mergullarse nos post dos primeiros meses da súa creación.
Pero a curto prazo esa perda parece desacelerarse, probablemente como consecuencia de políticas lingüísticas insuficientemente aplicadas pero relativamente correctas dende os tempos do Bipartito e os gobernos anteriores, que comezaban a dar o seu froito. Todo isto mobilizou a moita xente en Galicia nos últimos meses, moita máis xente que a que asistiu ás xa numerosas manifestacións que conmoveron ao país. A lingua converteuse en tema de faladoiro familiar, laboral, rueira, tema intenso e extenso que volveu ocupar un lugar favorito nas conversacións e debates cidadáns.
E é por todo iso que a saída próxima do decreto de Feijóo, segundo se anuncia, sexa agardada con moito interese polas minorías activas, e con suficiente interese polas maiorías interesadas. Anúncianse cambios que parecen ser una certa volta atrás do presidente e dos seus asesores.
Quizais non sexa unha volta suficiente mentres o galego retrocede na administración (nin sequera todos os conselleiros falan galego), e nalgúns centros oficiais parece existir unha nova caza de bruxas cara aos ensinantes que foron á folga en xaneiro. En todo caso, debemos pensar xa en estratexias de recuperación e nunha nova etapa na que o debate da lingua sexa máis pragmático e enfocado a esa recuperación.
Se cadra por primeira vez en moito tempo o problema da nosa lingua non aparece como exclusivo dos cidadáns nacionalistas, e ese é o camiño. É un problema de todos. E para os nacionalistas debería ser unha gran noticia que isto sexa así, pois iso era parte substancial da súa loita política.
Hoxe a lingua xa é de todos: partidos e sindicatos de diversa adscripcion ideolóxica deron volume e profundidade á folga do ensino e ás grandes concentracións que se produciron. Esa unidade e esa intelixencia práctica son o camiño.
É posible, cos datos existentes, que esa desaceleración da caída sexa xa unha realidade e esteamos a abordar o problema derivado da intervención do novo goberno galego no ensino para pór fin, con intención ou sen ela, a ese proceso de desaceleración, e volver a un nivel de perda máis intenso e regresivo.
A medida da perda é necesariamente unha medida a longo prazo que nos poña a salvo de malas interpretacións sobre datos breves e limitados e nos afaste de diagnósticos imprecisos ou falsos sobre o estado da lingua. A longo prazo a porcentaxe de perda do galego como idioma de socialización primaria é impresionante, e para velo non teñen máis que entrar no apartado de sociolingüística do meu blog e mergullarse nos post dos primeiros meses da súa creación.
Pero a curto prazo esa perda parece desacelerarse, probablemente como consecuencia de políticas lingüísticas insuficientemente aplicadas pero relativamente correctas dende os tempos do Bipartito e os gobernos anteriores, que comezaban a dar o seu froito. Todo isto mobilizou a moita xente en Galicia nos últimos meses, moita máis xente que a que asistiu ás xa numerosas manifestacións que conmoveron ao país. A lingua converteuse en tema de faladoiro familiar, laboral, rueira, tema intenso e extenso que volveu ocupar un lugar favorito nas conversacións e debates cidadáns.
E é por todo iso que a saída próxima do decreto de Feijóo, segundo se anuncia, sexa agardada con moito interese polas minorías activas, e con suficiente interese polas maiorías interesadas. Anúncianse cambios que parecen ser una certa volta atrás do presidente e dos seus asesores.
Quizais non sexa unha volta suficiente mentres o galego retrocede na administración (nin sequera todos os conselleiros falan galego), e nalgúns centros oficiais parece existir unha nova caza de bruxas cara aos ensinantes que foron á folga en xaneiro. En todo caso, debemos pensar xa en estratexias de recuperación e nunha nova etapa na que o debate da lingua sexa máis pragmático e enfocado a esa recuperación.
Se cadra por primeira vez en moito tempo o problema da nosa lingua non aparece como exclusivo dos cidadáns nacionalistas, e ese é o camiño. É un problema de todos. E para os nacionalistas debería ser unha gran noticia que isto sexa así, pois iso era parte substancial da súa loita política.
Hoxe a lingua xa é de todos: partidos e sindicatos de diversa adscripcion ideolóxica deron volume e profundidade á folga do ensino e ás grandes concentracións que se produciron. Esa unidade e esa intelixencia práctica son o camiño.
0 comentários :
Danos a túa opinión