Cómpre ser agradecidos coa Terra Nai

Alfonso Blanco Torrado

A falacia dalgún político de turno, xustificándose con maiorías, que nin son consultadas sobre o particular, para revirar a naturalidade coa que estamos a compartir, o feito de ser galegos, coma si a verdade se medise en votos e non por razoamentos e sentimentos, faime lembrar situacións absurdas si non fose polo dano producido ó pobo. Así, lembro a opinión que escoitei, repetida, nalgunha xente e mandatarios, xa hai anos. Cando algúns falaban de tirar a muralla de Lugo, e só deixar un resto para facer memoria, en vindeiras xeracións, e poder así transitar en coche con máis folgura, e si cabe, velocidade. Era o que se levaba nalgunha mentalidade estreita, o imperio do motor contra o patrimonio, as raíces e a vida cotiá das e dos cidadáns. Quizais nunha consulta, ata podían gañar os favorables a esta medida. Ademais, canta pedra!, a pé de obra, para adoquinar mentes cadradas. É verdade, que hai que escoitar a todos, pero sen deixarse deslumbrar por arroutadas. Temos que ter os pés no terrón de cadaquén para voar con sentidiño. Os que camiñamos coa mocidade, laiámonos de que a estén obrigando a forzar o seu espírito nun ránking, para ser máis competitiva coa doutras latitudes, pero non podemos privala do seu equilibrio afectivo e emocional, o espiñazo da personalidade, que fica as súas raíces no humus na que foi soñada e xerada polos seus, porque algo diso nos transmiten a través dos xenes: un xeito de facer pobo, unha psicoloxía, etc. Os que nacemos na emigración, cun pé aquí e outro alén do mar, na encrucillada da construción como persoas, tivemos que escoller recoñecer e visualizar, esa parte de nós que nos identifica nesta ou naquela dirección. Si decidimos seguir medrando aquí, houbo que refugar a esquizofrenia, de deturpar esta paisaxe, idioma, ou sinais que enxergaron a vida do común ó que pertencemos, e allearnos, nunha lingua que ten máis cantidade de falantes, pero que non é quen de transmitir con autenticidade os ritmos do espírito galego. Nese momento de liberdade, tampouco nos valeu o latín que estabamos a estudar e ata falar no Seminario, aínda sendo o idioma que entendían colegas de todo o mundo, e a poderosa xerarquía de Roma, noutrora tan influínte. Non pode un solidarizarse cos pobos doutro cabo do globo, e menosprezar o que está a darnos a vida.

É negativo para a saúde dos nenos, alimentarnos nos “mcdonalds”, un mercado universal, e esquecer, por artesá, intima e ecoloxista, a cociña da avoa. Prefiro as súas delicias, amasadas con toda a lentura e agarimo do mundo, no calor do fogar que segue a arrequecer as entrañas do noso pobo. ¡Quen dubida de que as nais, todas son boas, pero cadaquén apreza a súa, igual acontece coa Terra Nai: o idioma, a paisaxe, a cultura oral…!

Imaxe: Xoán Piñón