Bruno MarcosComezan a apagarse as luces do verán e na luz da intelixencia do mundo apagouse José Luís Brea. Aos que comezamos a transitar as doces pradarías da arte contemporánea nos exultantes anos 90 estas parecíannos un territorio sempre novo cuxo desexo de futuro faría permanecer todo. Entón os textos de Brea foron unha carta de embarque para uns poucos, para unha colección de seres especialmente afectados, dispostos a descifrar neles unha paixón especial que imantara toda esa arcadia de algo posible pero moi improbable. Como último xesto heroico esa comunidade crédula e lúcida tivo o de embarcarse a un novo mar recentemente descuberto no fantasmal interior dos computadores.
Aos poucos esa ilusión e outras han ir desaparecendo, paralizándose, cedendo a súa plasticidade nunha sorte de rigorismo. Namentres preguntabámonos "e que pensará Brea disto?", "por onde verá el a saída?". Nun e-mail dicíame: "o meu esforzo é distinto, non ten case nada que ver con case nada do que ocorre no espazo do sistema da arte".
Pedinlle permiso para publicar en Los Onirocríticos un dos seus últimos textos, "As cinzas do meu volcán", no cal, cun estilo moi belo, presentaba a súa mirada mellor destacando a fermosura da erupción do volcán Eyjafjalla que, con espontaneidade libre, era capaz de paralizar un mundo cuxa complexidade carece dela.
José Luís Brea tomouse a molestia de gastar a súa intelixencia en teorizar a imaxe nos nosos días mentres case todos usufructúan o traxe do emperador. Son malos tempos para morrerse agora cando pouco falta para que se queimen os libros pero, mentres esa comunidade crédula e lúcida que, dunha forma ou outra lle seguimos, termina de espertar do soño de Peter Pan, o seu virus, intelixente, espontáneo e libre, está inoculado nos nosos cerebros que algún día haberán de entrar en erupción como un volcán para que emerxan de novo as súas palabras.
Aos poucos esa ilusión e outras han ir desaparecendo, paralizándose, cedendo a súa plasticidade nunha sorte de rigorismo. Namentres preguntabámonos "e que pensará Brea disto?", "por onde verá el a saída?". Nun e-mail dicíame: "o meu esforzo é distinto, non ten case nada que ver con case nada do que ocorre no espazo do sistema da arte".
Pedinlle permiso para publicar en Los Onirocríticos un dos seus últimos textos, "As cinzas do meu volcán", no cal, cun estilo moi belo, presentaba a súa mirada mellor destacando a fermosura da erupción do volcán Eyjafjalla que, con espontaneidade libre, era capaz de paralizar un mundo cuxa complexidade carece dela.
José Luís Brea tomouse a molestia de gastar a súa intelixencia en teorizar a imaxe nos nosos días mentres case todos usufructúan o traxe do emperador. Son malos tempos para morrerse agora cando pouco falta para que se queimen os libros pero, mentres esa comunidade crédula e lúcida que, dunha forma ou outra lle seguimos, termina de espertar do soño de Peter Pan, o seu virus, intelixente, espontáneo e libre, está inoculado nos nosos cerebros que algún día haberán de entrar en erupción como un volcán para que emerxan de novo as súas palabras.
0 comentários :
Danos a túa opinión