Fraga

Redacción.-

Fraga –en Vilalba non se necesitaba precisar máis- era unha especie de mito naqueles anos setenta onde habitan as nosas lembranzas de infancia. Na vella zapataría dos Taraxais, fronte aos bancos onde os irmáns zapateiros petaban, cosían, cortaban e pegaban desde a mañanciña á noite, unha pequena parede disposta a xeito de altar doméstico contiña moreas de fotografías e recortes de prensa: Fraga con nonseiquen, Fraga facendo noseiqué, Fraga recibindo a… Un daqueles recortes do diario Ya presentaba ao tótem tocado cun sombreiro hongo e camiñando apoiado nun clásico paraugas negro. Quen sabe por que, esta é a única daquelas imaxes que perviven na lembranza con toda claridade. Sen dúbida pertence á época na que desempeñou a embaixada en Londres e, se cadra, aquel pucho tan inhabitual por estes lares axudou a fixar o recordo.

Na súa terra, Fraga era algo máis ca un político. Constituía unha caste de semideus ao estilo grego para a maioría dos adultos daquela Vilalba na que a xente non era de dereitas, senón “de Fraga”, aínda que algúns podían ser de esquerdas, pero “votaban a Fraga”, na que “falar mal de Fraga” era un anatema tan grande como puidera ter sido prenderlle lume á imaxe da patroa. Foi máis ca profeta na súa terra, na que a primeira -e durante máis de trinta anos única- estatua que honrou un espazo público foi a súa, o tan traído e levado busto.  

Foi por iso que Fraga marcou un punto de inflexión nos primeiros pasos tatexantes deste xornal. O xogo duns rapaces ociosos que dedicamos o verán a facer un xornal, diante das olladas irónicas mais tolerantes dos audultos, converteuse de súpeto en algo máis serio aquela mañá de xullo de 1983 na que, por mediación da tía Amadora, aquel sólido punto de amarre que xunguía á familia Fraga ás súas orixes, entrevistamos ao entón “líder da oposición”. As preguntas e respostas, intrascendentes, máis ben inocentes, son o que menos importa daquel día, para nós tan importante, e fican, para quen teña curiosidade, na nosa hemeroteca.

As reseñas dos xornais do día seguinte, que recollían a entrevista, e sobre todo a nova actitude dos maiores, que viraron moito máis comprensivos coa nosa aventura xornalística, marcaron sen dúbida o futuro d´A Voz de Vilalba, a continuidade dunha iniciativa que perdurou durante tres anos máis naquela primeira etapa. Ningunha das moitas entrevistas que fixemos despois tivo a mesma repercusión nin desde logo as mesmas consecuencias.

Fraga foi suscriptor do xornal desde entón até o fin daquela primeira etapa adolescente. Foino aínda cando a nosa liña virou ostensiblemente cara unha esquerda xuvenil e inquieta. Sen dúbida para moitas outras persoas “de orde”, aquela nosa liña editorial, se se lle pode dar tal nome, era unha especie de traizón á causa dun pobo entregado, ou que polo menos daba a sensación de tal, ao seu fillo máis ilustre.

Fotografía: Fraga e a tía Amadora na súa casa de Vilalba