Débese permitir a entrada de bens ou productos doutros países sen pagar unhos aranceis previos á súa comercialización?
A resposta, é sen dúbida, bastante complexa. E non porque supoña un desastre económico, senón que máis ben a complexidade ben determinada por unha mestura de diversas ideoloxías presentes na face da terra (máis ou menos permisivas co libre comercio) e un conxunto de intereses, lexítimos ou segundo o caso, non tanto. Podo estar errado e cumpriría unha análise mundial inmensa comprobalo, pero coido que nunca se deu o caso dun país ou países que practicasen un intercambio comercial libre de impostos arancelarios co fin de protexer o comercio interno e garantir a saúde das súas economías.
A Organización Mundial do Comercio (OMC), nace en Uruguai no ano 1.986 na chamada Ronda de Uruguai para substituír ó anteriormente coñecido como GATT (General Agreement on Tariffs and Trade ou Acordo Xeral sobre Aranceis aduaneiros e Comercio). O GATT naceu nos Estados Unidos de América durante os anos 30 do século pasado para estimular a economía americana que por aquel entonces estaba profundamente abatida pola Gran Depresión. Consistía no establecemento de negociacións bilaterais entre países e referenciadas a un producto en concreto. Nestas conversas, que se sostiñan sobre unha especie de principios ou regras de negociación, os dous países negociadores podían chegar a acordos para a comercialización sen aranceis ( ou cando menos a reducción deles) dun determinado produto.
Hoxe en día, a OMC é a institución (o GATT era unha especie de tratado entre nacións) encargada de regular o comercio mundial para tentar chegar a acordos entre países e conseguir a liberalización mundial do comercio. Unha das xustificacións para fundar a OMC ten que ver co feito que crearon os acordos bilaterais, un comercio excesivamente fragmentado, excluínte e desigual, ónde segundo que sexas tes unhas condicións ou outras para mercar e vender a escala global.
Tanto na Ronda de Uruguai coma nas sucesivas (a última é a Ronda de Doha do 2001), falouse de temas agrarios e da comercialización deste tipo de productos entre unhos países e outros.Con intereses encontrados parece que están aqueles países en vías de desenrolo e que polo xeral teñen na agricultura o sustento da súa economía, e os países do primeiro mundo, nos que a agricultura non é tanto ese soporte vital, xa que contan con outras fontes de riqueza,polo xeral máis evolucionadas e tecnificadas. Son conversacións estancadas, que parecen non ter fin e con moi poucos visos de chegar a algún acordo debido ó trato intervencionista, proteccionista e garantista que países como os da UE ou os EEUU lle confiren as súas políticas agrarias. Estas políticas frean en seco as aspiracións lexítimas destes países máis pobres (ó primeiro mundo interésalle a existencia dun terceiro e incluso cuarto mundo para poderse aproveitar dos seus recursos dun xeito máis doado) pero coa dignidade suficiente para competir en igualdade con outros productores, indistintamente da súa orixe. Debe e ten que ser o consumidor final, en función do seu criterio e das valoracións que libremente él dispoña o que xulgue o éxito ou o fracaso dun producto, e polo tanto se quere ou non consumilo.
É obvio que a OMC aínda ten moito traballo por diante para conseguir a plena liberalización comercial a nivel mundial, dado que esta nin tan se quer se dá a escalas nacionais ou intranacionais (pénsese no caso do leite en Galicia) e cada vez son máis as voces críticas coa organización precisamente por estar ao servizo dos grandes intereses do primeiro mundo e non atender ós obxectivos polos que foi creada ademais de supor un aporte burocrático.
De tódolos xeitos, como defensor liberal do comercio, penso que é un comezo, terriblemente lento, pero un comezo ó fin e o cabo.
A ver que acontece.
0 comentários :
Danos a túa opinión