Un país nas silveiras

Antón de Guizán.-

No traballo de campo do proxecto de Pastora Veres e Cibrán Tenreiro OS VILARES, LAREIRA DE SOÑOS, estamos atopando na visita a muiños, fontes, lavadoiros, ríos e outeo pateimonio etnografico e natural, o grado de abandono da nosa historia máis recente.

Recursos patrimoniais que postos en valor, serían fonte de riqueza turística e conteibuirían a mellorar a imaxe dos nosos responsabeis institucionais. Resulta descorazonador atoparse lugares que hai poucos anos eran verdadeiramente fermosos, cubertos de silveiras, toxos e felgos que en moitos casos impiden mesmo dar co lugar de emplazamento, lembrado por veciños pero nunca máis visitado e moito menos limpado ou restaurado.

O expolio de cruceiros, pías, pedras, e outras partes deste patrimonio foi constante, e o que vai quedando froito do desuso e do despoblamento non foi atendido con medidas cincretas polas institucións, ao contrario do que acontece noutros países nos que se pon en valor todo recurso pateimonial.

A casa mesma de Díaz Castro no Vilariño, debe ser restaurada e convertida nun reclamo cultural e turistico, un foco de atracción de visitantes e polo tanto de negocio para a zona, co exemplo da Casa Museo de Manuel María en Outeiro de Rei.

Limpar, consolidar e nalgún caso restaurar e señalizar é básico e rendíble a medio plazo, e a Terra Chá e Galiza enteira somos unha potencia en patrimonio. Abandonalo deixa ben ás claras o nivel politico e cultural dun país que esmorece no rural, precisamentenonde está a raíz do que somos, cando asistimos ao lamentable espectaculo da corrupción e o malgasto dos cartos públicos.

O caso da parroquia dos Vilares, é só un pequeno exponente do que està a pasar no conxunto das aldeas do país para dor dos que aìnda temos sensibilidade e amos polo propio. Non hai máis cegos que os que non queren ver...