Manuel María, por David Otero

Manuel…

Van aló dez anos
e as sonoridades da absoluta querencia
e por ti
acariñan preservando a nosa memoria (e sempre),
a que se reforza e determina na palabra…
túa e nosa… popular e nacional.

E hoxe aquí concorremos sen nostalxias
e tal abrazo primoroso compañeiro
esgazando tanta maledicencia…
Vai a pronunciar amorosa do teu nome…Manuel (e proclamando)
Afirmándote así en vida sempre.
Afirmándote así en obra sempre.

Pois soamente nós envellecemos
e danos medo Manuel…esta Galiza
tan deixada de si…momificada,
e vendo ir polo máis dentro dos nosos corpos
as arañas tan cabronas e triunfantes
chuchándonos esencias…baleirándonos.

E por riba nós, Manuel…, resignados tan delicados…
perante dese falsificar e roubo
tan democráticamente dámoslles a palabra…
para que nos poñan… un contra un…
e consentirlles así o noso esfarelamento…
a compases de múltiples retiradas.

Para cando pois Manuel…
o saber dos nosos ventos ceibes,
o saber das luces estreladas,
o saber do canto do noso pobo,
para que así xurda comunal o brado puro e consentido
na casa da flor vermella…

Liberada…