Helena Villar Janeiro.-Vin unha foto de Marilyn con precioso abrigo claro e a imaxe transportoume á miña casa ancaresa, porque nela axudei a traballar en moitas prendas parecidas para as mozas da época. Daquela, os abrigos das mulleres eran soltos ou entallados. As chaquetas dos homes, redondas ou de traspaso. Así foi como aprendín o que eran as dicotomías, que non o seu nome. Así é como aprendín tamén moito do vocabulario que máis tarde tiven que ir abrindo a outros significados pero que daquela me bastaba, coa súa univocidade, para enterme co mundo.
A miña adquisión idiomática está moi unida ao taller de costura familiar. Sendo así, a palabra vistas non era a panorámica que se podía divisar desde un lugar privilexiado, senón unha parte dos dianteiros da chaqueta. Os baixos non eran nin cantantes de voz grave nin a primeira planta dos edificios, senón a parte fondeira das prendas. E podería dicir o mesmo de calado de cantos ou de forrar pasamáns. De punta de gabián ou de picar peitos.
É ben curioso como se aprende a lingua, sempre uníndoa a contextos do medio en que se vive, das actividades da familia que se ten, da concorrencia de compañías afectivas e lúdicas, das características do medio socioeconómico e ambiental… Con palabras que alí xorden vaise construíndo o esqueleto do mundo e da comunicación. Despois, coa lectura e calquera aprendizaxe, complétanse, arriquécense e xa nos serven para entendérmonos con calquera falante dese mesmo idioma aínda que tivese percepcións iniciais ben diferentes.
A familia é fundamental na aprendizaxe dun idioma porque a comunicación entre os seus membros faise con gran carga emocional e o uso da palabra está fortemente motivado. ¡Pobre daquela criatura á que lle fagan crer, por activa ou por pasiva, que a lingua da súa casa é menos valiosa que calquera outra que lle poñen de modelo para se entender cos demais! Por esa intervención infame, un falante pode perder o seu primeiro vehículo de comunicación, porque esa idea interfire en seguir falando coma os seus. Non hai nada máis anómalo na comunicación que o feito de que nunha familia se falen idiomas diferentes por franxas de idade, que as nenas e os nenos se dirixan aos seus proxenitores nunha lingua diferente á que estes falan entre si. Cando unha comunidade, como é a nosa, admite isto non normalidade hai que pensar que perdeu moita saúde social.
Lido en:http://helenavillarjaneiro.blogaliza.org/
0 comentários :
Danos a túa opinión