Mario Paz González. -
O pasado sábado 19 de marzo, cando ía cara ao Auditorio de Vilalba coa miña dona e os meus fillos para asistir á presentación do Proxecto Xorima, os pequenos preguntáronme por que era tan importante aquel concerto. “É o noso Saville Row”, díxenlles. Entendérono enseguida. Ser fillo de beatlemano é o que ten. Como case ninguén ignora, os Beatles, despois de tres anos sen ofrecer aos seus fans un só concerto, decidiron o 30 de xaneiro de 1969 subir con todos os trastes á azotea do edificio onde estaban os seus estudos de gravación, no número 3 de Saville Row, en Londres, e dar a que, ao cabo, ía ser a súa derradeira actuación en directo. Aínda que xa difundidas no seu día a través da película Let it be, o recente rescate daquelas imaxes por Peter Jackson para o seu monumental Get Back dános unha idea da magnificencia do momento para aqueles que puideron vivilo. Pero o do sábado, para nós, era moito máis que iso. Era poder recuperar en vivo, despois de case corenta anos, unha parte da banda sonora das nosas vidas porque, fronte aos Beatles de celuloide de Peter Jackson, Xorima sempre foron e serán para nós ídolos de carne e óso.
O grupo naceu no amencer dos oitenta, esa década insuficientemente valorada, en palabras de Antón Baamonde no lúcido prólogo que introduce o libro presentado o outro día, Conversas arredor de Xorima, de Paulo Naseiro. A súa traxectoria foi tan breve como fulgurante con algúns fitos claramente definidos: actuación no Festival Celta de Ortigueira, representación da nosa terra no Festival Intercéltico de Lorient e gravación dun mítico álbum de dez temas que soaría unha e outra vez nas primeiras emisións da Radio e a Televisión de Galicia. Para expertos como o saxofonista Xavier Bueno, Xorima contribuiría a dar un paso máis na modernización da música folk galega coa introdución do teclado como achegue principal, tal e como di no libro de Paulo Naseiro. Tras a disolución definitiva do grupo, só Xosé Ramón Vázquez, o teclista, continuaría unha carreira que os fans de Xorima seguimos con fervor, primeiro en Fía na roca e logo en Os d’abaixo. Precisamente foi Xosé Ramón quen lembrou o outro día aos asistentes ao concerto que a palabra Xorima non significa nada e un pensa que hai algo marabillosamente poético neses nomes de grupos musicais que non figuran nos dicionarios académicos (Beatles, Weezer, Xorima…), pero si nos nosos dicionarios sentimentais que, ao cabo, son os verdadeiramente importantes. A lectura do libro de Paulo Naseiro anticipaba a emoción que iamos vivir no concerto que reuníu ao grupo case corenta anos despois. Lonxe de ser simplemente un frío manual técnico de instrucións de uso, a longa entrevista que nel se desenvolve guiada con man firme é un reflexo da enerxía que marcou aqueles anos na vida dos seus protagonistas, que logran revivir aquela paixón tal como foi e, ao mesmo tempo, facernos partícipes dela. A elaboración do libro deu lugar a un traballo transmedia máis ambicioso, coordinado por Alba Sofía Naseiro e bautizado como Proxecto Xorima, que inclúe un documental (adiantouse un pequeno teaser), unha ampla presenza virtual a través das redes sociais e unha elaborada web con contidos sobre a historia do grupo.
Foron moitas as emocións vividas e recuperadas o outro día, presentes en todo canto se dixo na presentación do libro e nas intervencións, entre tema e tema, dos membros do grupo. De todo elo, gustaríame destacar, polo seu poder aglutinador, as palabras do percusionista Xosé Lois Pernas cando explicou a orixe do título do tema “Compañeiros". Talvez porque aludían á importancia de todos cantos nos rodean (familiares, amigos, coñecidos…) no noso breve traxecto sobre o mundo que habitamos. Aqueles que xa non están connosco, pero que lembramos, aqueles que fican ou aqueles que han vir. Porque, sen dúbida, todos eles deron, dan e darán forma, como a música de Xorima (engadimos nós), á nosa biografía musical e emocional.
0 comentários :
Danos a túa opinión