De Vilalba a Vilalba

Pilar Maseda

Nunca me foi difícil esbozar vellas lembranzas de infancia, forman parte de min coma o meu propio sangue: nacer ao carón do castelo dos Andrade, na miña praza de Santa María, na miña rúa do Sol onde a miña humilde sombra foi collendo corpo sempre ao carón das xentes do pobo, xentes sen complexos que sabían de onde viñan. Daquel xeito foi como comecei a amar á miña vila e á miña Terra Chá. Dende entón teño sensación de permanencia, esa sensación de saber que este é o meu sitio.

Logo xa de varias décadas e diversas cicatrices, no intre no que pensei perder a noción da vida rexurdiu en min aquela nena rebelde que necesitaba imperantemente amar ao seu pobo e dicilo en voz alta.

Eu, que gosto de falar cos meus veciños e conveciños, fai pouco algúns comentábanme que non fose inxenua, que Vilalba non ten historia, coma se carecésemos de identidade. Confeso que se me revolveron as tripas que me fixeron pensar en todos eses fillos que renegan de seus pais e non senten a máis mínima empatía hacia o propio, pensando que non ten historia nin valor, que o de fora ten máis importancia.

Estes son os que malinterpretan -dunha forma maliciosa e carente de autoestima- a historia do pobo; porque un pobo acomplexado de sí mesmo non é un pobo sano e as persoas e institucións públicas teñen a obriga moral de facer patria e non transformar a identidade na porta traseira coma se lles dese vergoña ser vilalbeses, e esconderse tras guións partidistas.

A proba está aquí na vila, somos un pobo ao que non se lle deixa medrar; carecemos de industria, de masa obreira, un pobo no que a media de idade é de xente maior, onde a xente nova só queda por conformismo e os que non vanse por propia supervivencia. Un pobo que non respecta o seu patrimonio e por riba o descoñece, un pobo que non recoñece a súa identidade rural por vergoña, onde aínda se escoita a verba “paleto” despectivamente, sabendo que aí están a nosas raiceiras. Somos un pobo que ten que ser valorado polos visitantes, un pobo onde só medran os especuladores onde permanecen frases tales como ”oir, ver y callar”, e a política é puro despotismo (ilustrado?). Non importa canto se invista en infraestruturas e melloras se o concepto de pobo non cambia.

Por todo isto o pobo é moito mais que o territorio, por saúde debe ser a conciencia de todos. ´

Máis información de Pilar Maseda na Bibliografía Chairega.