Iago Castro
Será que aínda non o probaron ben, pero resulta que das vinte e sete persoas que responderon á enquisa ofrecida por A VOZ DE VILALBA, vinte e unha non consideran útil nin estético o parque acuático, cinco véno necesario, pero feo, e para unha entra totalmente dentro dos seus parámetros utilitarios e estéticos (por certo, grazas por participar, sr. alcalde).
Por tanto semella que, a falla de estudos máis sesudos que deixamos para o Bernardo ou o Naseiro, os nosos sociólogos de cabeceira que recollen pola noite as rúas vilalbesas, se é que lles parece oportuno, a opinión maioritaria é que o invento este que construíron á beira do noso Madanela é un bodrio. Eu aínda engadiría: un bodrio caro e espantoso.
Venme á cabeza unha ocasión, cando nenos, na que decidimos construír unha carrilana daquelas equipadas con rodamentos de bolas a xeito de rodas. Pero non unha calquera. A medida que iamos avanzando no proxecto xurdían ideas que incorporabamos alegremente. Ao final, o invento tiña freos, voante, dous asentos, cofre de ferramentas, tellado, espello retrovisor, enganche para remolque (xúroo) e varios extras máis. A cousa prometía divertimento garantido. Mais cando o sacamos do garaxe onde ao longo de dous días fora collendo forma, o enxendro ofreceunos as primeiras dúbidas. As gargalladas dos rapaces de outras pandillas confirmaron a sospeita: era un artefacto ridículo. E para rematala, non rodaba nin pola costa máis pronunciada, debido ao seu enorme peso.
Coido que foi a tía dun dos colegas a que sentenciou a aventura: moito vos traballa o demo na cabeza. O mesmiño que aos armadanzas do parque acuático.
iago.d.castro@hotmail.com
Por tanto semella que, a falla de estudos máis sesudos que deixamos para o Bernardo ou o Naseiro, os nosos sociólogos de cabeceira que recollen pola noite as rúas vilalbesas, se é que lles parece oportuno, a opinión maioritaria é que o invento este que construíron á beira do noso Madanela é un bodrio. Eu aínda engadiría: un bodrio caro e espantoso.
Venme á cabeza unha ocasión, cando nenos, na que decidimos construír unha carrilana daquelas equipadas con rodamentos de bolas a xeito de rodas. Pero non unha calquera. A medida que iamos avanzando no proxecto xurdían ideas que incorporabamos alegremente. Ao final, o invento tiña freos, voante, dous asentos, cofre de ferramentas, tellado, espello retrovisor, enganche para remolque (xúroo) e varios extras máis. A cousa prometía divertimento garantido. Mais cando o sacamos do garaxe onde ao longo de dous días fora collendo forma, o enxendro ofreceunos as primeiras dúbidas. As gargalladas dos rapaces de outras pandillas confirmaron a sospeita: era un artefacto ridículo. E para rematala, non rodaba nin pola costa máis pronunciada, debido ao seu enorme peso.
Coido que foi a tía dun dos colegas a que sentenciou a aventura: moito vos traballa o demo na cabeza. O mesmiño que aos armadanzas do parque acuático.
iago.d.castro@hotmail.com
0 comentários :
Danos a túa opinión