Fotografía: Paulo NaseiroQuizás porque é delicada e esixe entrega.
Pero sabemos que na súa fraxilidade agacha súa grandeza. Moitos, moitos son os que a ignoran e desprezan, sen coñecer o preto que está do seu cotián chapoteo na comedia da vida.
Houbo épocas en que a tiveron presa en cárceres de xeo, culpándoa de que invocaba ao amor e ao pecado, de que seducía a mozos entre balcóns enreixados, que convertía a los homes en seres inútiles para a guerra.
Incluso quixeron queimar as súas colleitas, e talaron as súas frondosas árbores con argumentos prosaicos, e extraeron as súas raíces da terra, negándonos o seu legado.
Desde entón o seu perfume, como un lume fatuo ou un viaxeiro nómada, vagou e vagou entre as brisas dos lusco fusco até os nosos días.
Ocúltase entre as flores, no xardín esquecido do Calvario, nas almeas da Torre, no badal da campá da igrexa, entre os restos dos niños da Pravia, no fétido olor dos soportais da Praza e cada vinte e un de marzo deposita una flor xunto aos restos de Chao Ledo.
Ás veces déixase sorprender en lugares e momentos inesperados. Onde máis lle gusta mostrarse é a través da mirada tenra dos meniños, no revoleo melancólico das follas na Alameda, nas bandeiras brancas das coladas entre fiestras…Todos, todos algunha vez temos sentido a súa electrizante presenza e sorpréndenos entre saloucos, tan próximos ao bico como á bágoa, pero preferimos a indiferenza invocando seu esquecemento.
0 comentários :
Danos a túa opinión