Iago Castro
A Voz de Vilalba preguntou aos seus lectores que opinan acerca das oportunidades laborais que ofrece Vilalba á xente moza, e a resposta é demoledora. Sumando o 63% que cre que os mozos e mozas acaban marchando, o 26% que pensa que falta tecido empresarial e o 6% que opina que hai traballo, pero precario, máis de nove de cada dez suspenden ao empresariado local.
Non é raro. Se un se fixa no staff deste xornal, catro dos seus cinco membros viven fora da vila. E esa é a tónica xeral de varias xeracións, as mellor preparadas da historia, que aínda así tiveron que seguir o camiño da emigración.
Emprego precario, empresarios pagados de si mesmos, pero con empregados mal pagados e peor tratados, máis atentos ao investimento lucrativo que ao produtivo, un raquítico sector terciario, centrado no comercio, nula presenza de empresas dos sectores intensivos en emprego de coñecemento e especialización técnica, e un chamativo interese das administracións local, provincial e autonómica en que as cousas sigan igual.
Así se pode ter collidos polo pescozo aos mozos que escollen quedar, loitando por un futuro e ancorados de por vida na precariedade, ansiosos por un empreguiño no concello -o cume das aspiracións-, favor que hai que pagar de por vida, ou traballando de sol a sol para xente con ben poucos escrúpulos aos que termos como xustiza social lles quedan fora do diccionario, agás ben poucas excepcións.
Por estos lares o mileurismo é, máis ca unha triste realidade, unha aspiración. Aquí o que se leva é o seiscentoseurismo, e aínda menos. Iso si, quen te explota pode que sexa o mesmo que che vende un piso "ben barato", que pagarás, con sorte e axuda dos teus pais, en trinta anos grazas a que, polo menos, botas unhas patacas e unhas nabizas, ou fas algunha chapuza a fin de semana.
Canto tempo se vai poder manter esta situación?
Non é raro. Se un se fixa no staff deste xornal, catro dos seus cinco membros viven fora da vila. E esa é a tónica xeral de varias xeracións, as mellor preparadas da historia, que aínda así tiveron que seguir o camiño da emigración.
Emprego precario, empresarios pagados de si mesmos, pero con empregados mal pagados e peor tratados, máis atentos ao investimento lucrativo que ao produtivo, un raquítico sector terciario, centrado no comercio, nula presenza de empresas dos sectores intensivos en emprego de coñecemento e especialización técnica, e un chamativo interese das administracións local, provincial e autonómica en que as cousas sigan igual.
Así se pode ter collidos polo pescozo aos mozos que escollen quedar, loitando por un futuro e ancorados de por vida na precariedade, ansiosos por un empreguiño no concello -o cume das aspiracións-, favor que hai que pagar de por vida, ou traballando de sol a sol para xente con ben poucos escrúpulos aos que termos como xustiza social lles quedan fora do diccionario, agás ben poucas excepcións.
Por estos lares o mileurismo é, máis ca unha triste realidade, unha aspiración. Aquí o que se leva é o seiscentoseurismo, e aínda menos. Iso si, quen te explota pode que sexa o mesmo que che vende un piso "ben barato", que pagarás, con sorte e axuda dos teus pais, en trinta anos grazas a que, polo menos, botas unhas patacas e unhas nabizas, ou fas algunha chapuza a fin de semana.
Canto tempo se vai poder manter esta situación?
iago.d.castro@hotmail.com
Said
Olé1 Con un par de c..! Y ahora que cada uno le ponga nombre a los caciques interesados en que todo siga igual, porque todos sabemos quienes son.