Vinte e cinco anos de A Voz de Vilalba

Chema González Barcia

Xa pasaron vintecinco anos…, e semella que foi onte…; home, onte, non, pero semella que ainda están mui recentes aqueles días nos que os tres trasnos que se sacaron da manga facer un xornal apareceron un bó día de fin de curso polo colexio e veña, que temos choio, que esto está mui quedo polo verán, que esto é mui doado (como non vai selo, se se nos ocurreu así, polas boas…); dile a los chavales que lo que quieran, que tienen el colegio para ellos…; e tira para adiante, e volta e dalle, como lle chamaremos ó xornal?, busca bolis de punta fina sen tinta e fai clichés (deses dos que xa non queda ningún nin nos museos…), escribe á máquina cunha Olivetti (de aceiro, máis dura ca un coio…), imprime cunha multicopista “vietnamita” (que de vez en cando ciscaba tinta por todos os sitios e se perdía máis tempo en limpala ca en imprimir o xornal…), grapa e mira ben onde grapas, non sexa que atrapes un dedo (ou o que sería peor, que quede mal grapado…), e agora repárteos pola vila, e veña a empezar a preparar o vindeiro número, e se o facemos en parte a fotocopiadora, oes, pon música, que aquí no cole non oe ninguén e o Iván que se veña xogar con nós, mira, trae máis piruletas, agora paramos un chisco e imos tirar uns tiros aí ás pistas co balón, carai, somos uns fenómenos, xa levamos dous números…

Xa pasaron vintecinco anos do primeiro número de A VOZ DE VILALBA, e esas imaxes están ma miña memoria cunha frescura da que eu mesmo me asombro. Aquelo pagou a pena, vaia se a pagou, porque sen dúbida ningunha se deu unha situación das máis inéditas que se poden dar en rapaces de doce e trece anos que xa vemos que os marcou de por vida… E a min tamén, porque nunca penséi verme metido en tal situación, ainda que a volvería a repetir sempre e en calqueira momento.

Hai uns días recibín unha chamada telefónica de Moncho, Naseiro e Mario… Víñanme a contar que ían sacar un novo número, especial, coincidindo co vintecinco aniversario do seu xornal, que se cumple precisamente no día no que escribo estas verbas… Cando llo contei á miña muller, non nego que estivemos falando daquelas vivencias durante toda a tarde, con moita emoción e con moito sentimento. Os vellos rockeiros nunca morren, e algo quedou neles do ritmo beatleriano que beberon naqueles anos.

É para felicitalos, para darlles unhas apertas moi fortes, ainda que sexa a través dunha web, do móvil ou do papel; é para seguir convencidos de que a verdadeira amizade fórmase ás veces ó redor de non se sabe qué, pero que nunca esmorece.

É para decirlles que vintecinco anos non son nada… se se quere realmente que representen algo.
E ó mesmo tempo, xurden as vivencias do colexio “Número dous”, o “Insua Bermúdez”…

Pero esa é outra historia… (ou a mesma…?).

Hoxe, toca felicitar ós tres trasnos que pensaron que aquello só sería un xogo durante unhas vacacións. Moncho, Naseiro e Mario, unha aperta.

En Burela, a vintenove de xuño de dous mil oito.

Ver máis información sobre esta nova en: El Correo Gallego