María Xosé Lamas
Este vaise y aquel vaise
e todos, todos se van,
Galicia, sin homes quedas
que te poidan traballar...
Rosalía de Castro
Esta escena, pertence a un pasado próximo:
NUNO.- Nao percebo...
MESTRA.- Os seres vivos...
NUNO.- Os que vivem?
MESTRA.- Sim, os que vivem. Nascen, crescen, reproducem-se e morrem. Percebeste agora?
NUNO.- Agora sim, mestra.
Perante os últimos anos viñemos recebendo, mesmo na nosa pequena vila, inmigrantes. Sobre todo aqueles que acodían chamados polo traballo da construción. Rumanos, bolivianos e máis aínda portugueses ou brasileiros con escala en Portugal, achegábanse en busca do pan lonxe dos seus lares, tantas veces alén do mar.
Parello a este fenómeno, e dende moitos anos atrás, os nosos cerebros precisaban fuxir a países onde foran apoveitados. A ImáisDmáisI non foi suficientemente potenciada neste país como para que puideran asentar como verdadeira materia prima do desenvolvemento.
Hoxe volve ser habitual esta vella escena:
FILLO.- (Ao teléfono) Nai, teño malas novas. A María non lle renovan o contrato. Tíñana que facer fixa ou deixala na rúa, e sáelles máis produtivo non renovarlle e pillar para o seu posto a outra temporal. Eu, co meu rudimentario contrato de media xornada non saco para vivir.
NAI.- (O mesmo) Queres dicir que precisas cartos, non si?
FILLO.- Non, nai, quero dicir que decidimos marchar. O irmán de María buscounos piso e traballo onde el está. Pensamos que é o mellor.
NAI.- Sinto que marchedes pero, adiante! Hai que se buscar a vida. Pide o que precises. Botareiche unha man, coma sempre.
Non sei por canto tempo os nosos fillos han ter que fuxir, nómades, en busca do sustento. Xa poden volver a xurdir Rosalías que canten as penurias dos emigrantes. Por máis que os barcos transatlánticos mudaran en cómodos avións; por máis que as serodias cartas se convertan en chats na rede; por máis que as fouces de cortar cana ou as suores das tintorerías estean disfrazadas de uniformes negros con manteliños e panos no brazo con bandexas nas mans e viaxando entre mesas cumpridas; por máis que a fame substitúa á falta de desenvolvemento da substancia gris; hoxe ficamos do mesmo xeito que hai dous séculos...
… viudas de vivos e mortos
que ninguén consolará.
e todos, todos se van,
Galicia, sin homes quedas
que te poidan traballar...
Rosalía de Castro
Esta escena, pertence a un pasado próximo:
NUNO.- Nao percebo...
MESTRA.- Os seres vivos...
NUNO.- Os que vivem?
MESTRA.- Sim, os que vivem. Nascen, crescen, reproducem-se e morrem. Percebeste agora?
NUNO.- Agora sim, mestra.
Perante os últimos anos viñemos recebendo, mesmo na nosa pequena vila, inmigrantes. Sobre todo aqueles que acodían chamados polo traballo da construción. Rumanos, bolivianos e máis aínda portugueses ou brasileiros con escala en Portugal, achegábanse en busca do pan lonxe dos seus lares, tantas veces alén do mar.
Parello a este fenómeno, e dende moitos anos atrás, os nosos cerebros precisaban fuxir a países onde foran apoveitados. A ImáisDmáisI non foi suficientemente potenciada neste país como para que puideran asentar como verdadeira materia prima do desenvolvemento.
Hoxe volve ser habitual esta vella escena:
FILLO.- (Ao teléfono) Nai, teño malas novas. A María non lle renovan o contrato. Tíñana que facer fixa ou deixala na rúa, e sáelles máis produtivo non renovarlle e pillar para o seu posto a outra temporal. Eu, co meu rudimentario contrato de media xornada non saco para vivir.
NAI.- (O mesmo) Queres dicir que precisas cartos, non si?
FILLO.- Non, nai, quero dicir que decidimos marchar. O irmán de María buscounos piso e traballo onde el está. Pensamos que é o mellor.
NAI.- Sinto que marchedes pero, adiante! Hai que se buscar a vida. Pide o que precises. Botareiche unha man, coma sempre.
Non sei por canto tempo os nosos fillos han ter que fuxir, nómades, en busca do sustento. Xa poden volver a xurdir Rosalías que canten as penurias dos emigrantes. Por máis que os barcos transatlánticos mudaran en cómodos avións; por máis que as serodias cartas se convertan en chats na rede; por máis que as fouces de cortar cana ou as suores das tintorerías estean disfrazadas de uniformes negros con manteliños e panos no brazo con bandexas nas mans e viaxando entre mesas cumpridas; por máis que a fame substitúa á falta de desenvolvemento da substancia gris; hoxe ficamos do mesmo xeito que hai dous séculos...
… viudas de vivos e mortos
que ninguén consolará.
0 comentários :
Danos a túa opinión