Podemos vencer, debemos convencer, ou eu tamén soñar

Xosé Manuel Pacho

Nestes días aínda están quentes os resultados das últimas eleccións do País, e as análises aínda están a medio facer. Neste caso eu, e coma min, moitos outros que nos declaramos nacionalistas e de esquerdas, sentímonos fondamente desencantados co falar das urnas. Ben sei que o seu falar é sagrado, e todo o demais en democracia son especulacións. Ben sei. Acontece que teño moi claras as miñas ideas, malia que na sociedade na que viva sexan minoritarias. E as ideas, as utopías, funcionan, como dicía un filósofo a xeito de liña no horizonte: permítennos avanzar, porque nos dan unha referencia coa que comparar a realidade. Deste xeito, coa utopía, podemos medir o que a sociedade é, e o que debe ser. A historia é teimuda neste senso, deixádeme lembrar a Martin Luter King e como el marcou o camiño cando no seu país os negros non podían nin sentarse cos brancos. Así o quixo evocar Obama no seu célebre discurso de New Hampshire que xa ficou para a posteridade.

E se os horizontes, as ideas, as utopías, son importantes, en época de crise, moito máis. Coido que non se valorou na campaña suficientemente, unha nova xeración de votantes e de cidadáns e cidadás con voto que agora podían inclinar a balanza. Non forman parte da estrutura oligárquica e caciquil que durante moitos anos decantou o resultado político en Galiza, xa dende a ditadura de Primo de Rivera. Non son. Pero si son a nova xeración que nestes comicios liderou o cambio e á que nós non soubemos entender.

Por iso debemos facer autocrítica, como nacionalistas e como persoas de esquerdas, as culpas son de todos, as vitorias xa sabemos de quen; porque sen analizar o conxunto de factores que deron este resultado non chegaremos a nada, sen recoñecer os erros, tampouco. Eu deixo as navallas para quen as queira, deixo aos que saen agora a pedir dimisións picando como voitres no corpo morto para que a súa vaidade viva feliz. Pero O único que será construtivo é a idea de renovación.

Temos a sorte que na nosa democracia, que no noso país agora hai liberdade. Daquela aproveitémola para convencer do noso modelo de sociedade e de país a esa nova xeración, e á outra que se volveu escéptica e con razón. Porque temos que ter a conciencia clara de que o nacionalismo ten que convencer. E eu sei que temos argumentos, unha chea de argumentos políticos, sociais, históricos, culturais. Á fin, querer que unha lingua como a nosa, tan fermosa, sexa o centro do noso mundo, e que constrúa sociedades é algo incuestionábel. Ata para os que o cuestionan.

Porque houbo un tempo, seguindo a lembranza da loita contra a escravitude, que os escravos non querían que os liberaran, dicían que foran ensinados a recibir ordes e tanta liberdade non a podían aturar. Velaí o auto-odio que se percebe no país. Daquela, non falemos de pasado, nin do asoballamento futuro. Persuadamos con argumentos. Temos unha longa tarefa por diante. Podemos gañar ou perder eleccións, pero sempre debemos convencer. Alguén algunha vez tivo que soñar que un home podía voar, para cen años despois poder sucar o ceo.