Cartas a Antón

Bernardo García Cendán

Lugo, 30 maio do 2009

Meu amigo Antón:

Unha vez máis, ti veña a preguntar e eu sen saber que che responder, pero recoñezo que me fas cavilar. Efectivamente, hai un par de domingos saímos do estadio da Madalena e escoitabamos sorprendidos na radio galega a reiterada comunicación de que a vila de Vilalba ardía de festa porque o Racing acababa de ascender á Terceira División, de categoría estatal. E non era verdade: Sí o era que as trescentas persoas presentes no campo tiñamos sorrisos nos beizos e aplaudimos canto puidemos, pero para un partido tan importante eramos realmente poucos, moi lonxe do número de socios con que conta a entidade. Tamén se escoitaron algúns foguetes que, como constatamos ti e máis eu, moitos dos paseantes pola Carretera atribuíron ás festas dalgunha parroquia. E nada máis, nin mesmo a bucina dalgún coche celebraba o acontecemento. Estes eran os feitos.

Antes de que se me esqueza, e seguindo as túas indicacións, quero deixar ben clariño que escribo estas observacións con tristura e sen a máis mínima pretensión de molestar ou, menos aínda, de culpar a ninguén por esa situación: non é máis ca un laio de dous vilalbeses desconcertados, a preguntárense que acontece neste pobo para que a vitoria dos nosos rapaciños, case todos, por unha vez, vilalbeses de nacenza e formados no seo do club, pasase tan desapercibida. Ninguén nos negará, dicías ti, que hai algún problema a resolver. Así que ti pregúntasme, eu tamén che pregunto, pero nin ti nin eu sabemos a solución.

E aínda a sabemos menos despois do acontecido neste mércores pasado. Ambos chegabamos xuntos de Lugo, á noitiña, sen nos ter apercibido de que na tele estaban retransmitindo o partido do Barcelona e a súa vitoria. Non ben baixamos do coche, observamos estupefactos que, agora si, Vilalba era unha festa: berros inauditos desde o bar da Pravia, ríos de champan no sempre sereno bar Caracas, con disfrace culé incorporado nos seareiros, cuadrillas de mociños, e de moitas rapaciñas, feito notable, a percorrer a Carretera con brúos e ouveos de posesos, coches detidos no centro da vila con xente empoleirada nos capós, botellas nas mans, e voces e berros mesturados co estoupido dos foguetes. Todo iso no contexto dun día de labor e véspera doutro. E seguimos coas preguntas: por que tanta esmorga neste caso, por unha Barcelona que nos cae tan lonxe, e tan pouco rebumbio no anterior por unha Vilalba que levamos nos miolos?

Será que aos noso veciños xa non lles interesa que Vilalba teña un club con oitenta anos de historia?: Imaxino que non é iso, por máis que o pareza: segundo lin na prensa, apenas hai concorrencia ás asembleas nin aparece xente que queira relevar aos actuais directivos, xa cansos, seica. Ti insistes na túa suposición de que a nosa vila quere manter vivo o seu club e que os seus socios non se desprenden do carné porque é un xeito de se sentiren pertencentes á nosa comunidade, aínda que non acudan ao estadio. Falando en simil relixioso, digo eu, son algo así coma crentes non practicantes: queren que haxa “igrexa” pero non a frecuentan. E ti continúas o razoamento supoñendo que mentres haxa alguén que se queira facer cargo da entidade, déixaselles facer e que todo siga igual sen que os socios se impliquen. A vida dos pobos pequenos éche así, conclúes, e non lle deas máis voltas. Pero, pregunto eu, por que han querer seguir os que agora gobernan?. Eles saberán, foi a túa resposta.

Quizais, ando eu a matinar, habería que seguir coa metáfora do relixioso: din que o fútbol é unha relixión na sociedade actual, e os “ídolos” son os que están no cumio, aos que só podemos ver de lonxe, pero non tocar, coma se fosen “deuses” pequeniños, algo sagrado. Están distantes de nós porque o paraíso sempre se ve no horizonte, pero, desde as alturas televisivas, alégrannos a vida e, por iso, non nos importa que, para conservalos, se acumule en España unha inmensa débeda económica que, ao final, habemos ter que pagar entre todos. Xa non sería a primeira vez. Pero non importa, porque sempre terá que existir un ceo que nos dea unha ledicia de cando en vez para seguirmos vivindo. O Racing Vilalbés aínda non é cousa sagrada nin é un ceo nin paraíso que acougue a destemperanza do domingo. Só é un un simulacro, simpático, pero non máis: non merece máis festa que a precisa. O importante é o que fan os grandes. Ti, Antón, evidentemente non cadras comigo nestas elucubracións nin renuncias a gastar euros en acudir algún día a un estadio de Primeira, ou pagar o Canal+, pero, se me das tempo, xa cho irei explicando.

Polo momento, se che comprace, axúdalle aos teus netos para que cheguen a ese ceo pequerrecho dos futboleiros, pero ti queda con Deus, co de verdade. Unha aperta

Bernardo .