Xosé Manuel PachoEstou de volta xa, e botando unha ollada a un artigo sobre Orwell, véñenme á cabeza moitas preguntas, e algunha reflexión, sobre todo agora que estou loitando co que debería ser unha novela, ou un texto literario.
Recollen de Orwell que detestaba a vaidade e que para el o texto, a boa prosa, tiña que funcionar como unha fiestra aberta, que estupenda definición do que ten que ser a literatura. Veño de facer varias lecturas e revisións estos días, digo de memoria: O proceso, de Kafka, Nocilla Dream de Agustín Fernández-Mallo, La interpretación de los sueños de Artemidoro, Os estoicos antigos, La Habana para un infante difunto de Guillermo Cabrera idem, Autopsia da novela de Juan Tallón, a Odisea de Homero, O barón rampante e outra da trioloxía, O cabaleiro inexistente, De profundis de Oscar Wilde (que mira que é deprimente polo menos para min), Wilt de Tom Sharpe, Monzó, Pitol...
En todos estos textos, evidentemente, percébese a intención de comunicar do escritor ou escritores, e a intención de se enfrontar ao coñecemento do mundo en todas as dimensións imaxinadas ou inventadas. Foi iso o que me evocou tamén Orwell, ademais do detalle curioso dun médico que o tratou nos últimos tempos cando estaba hospitalizado: o olor dos seus cigarros, e o teclear da súa máquina de escribir, todo isto, no hospital.
Ademais unha máxima súa que poderíamos e deberíamos aplicar á nosa lingua, ao galego, aínda que el se refería ao ingles, falando de que o problema non é da lingua se non dos que con esa lingua non teñen nada que dicir ou so din tonterías (el pon un exemplo claro, "A man may take to drink because he feels himself to be a failure, and then fail all the more completely because he drinks. It is rather the same thing that is happening to the English language. It becomes ugly and inaccurate because our thoughts are foolish, but the slovenliness of our language makes it easier to have foolish thoughts.")
As veces, hai que tomar distancia... para acertar e, ata para trabucarse.
Recollen de Orwell que detestaba a vaidade e que para el o texto, a boa prosa, tiña que funcionar como unha fiestra aberta, que estupenda definición do que ten que ser a literatura. Veño de facer varias lecturas e revisións estos días, digo de memoria: O proceso, de Kafka, Nocilla Dream de Agustín Fernández-Mallo, La interpretación de los sueños de Artemidoro, Os estoicos antigos, La Habana para un infante difunto de Guillermo Cabrera idem, Autopsia da novela de Juan Tallón, a Odisea de Homero, O barón rampante e outra da trioloxía, O cabaleiro inexistente, De profundis de Oscar Wilde (que mira que é deprimente polo menos para min), Wilt de Tom Sharpe, Monzó, Pitol...
En todos estos textos, evidentemente, percébese a intención de comunicar do escritor ou escritores, e a intención de se enfrontar ao coñecemento do mundo en todas as dimensións imaxinadas ou inventadas. Foi iso o que me evocou tamén Orwell, ademais do detalle curioso dun médico que o tratou nos últimos tempos cando estaba hospitalizado: o olor dos seus cigarros, e o teclear da súa máquina de escribir, todo isto, no hospital.
Ademais unha máxima súa que poderíamos e deberíamos aplicar á nosa lingua, ao galego, aínda que el se refería ao ingles, falando de que o problema non é da lingua se non dos que con esa lingua non teñen nada que dicir ou so din tonterías (el pon un exemplo claro, "A man may take to drink because he feels himself to be a failure, and then fail all the more completely because he drinks. It is rather the same thing that is happening to the English language. It becomes ugly and inaccurate because our thoughts are foolish, but the slovenliness of our language makes it easier to have foolish thoughts.")
As veces, hai que tomar distancia... para acertar e, ata para trabucarse.
0 comentários :
Danos a túa opinión