Bruno MarcosFacer unha análise do que foi o fenómeno Michael Jackson, despois de que se apagaron os lumes informativos, desde unha perspectiva exclusivamente sociolóxica é, cando menos, algo insuficiente. Xulgar as súas excentricidades como unha patoloxía sen máis queda curto. É coma se pretendésemos, nós, simples mortais, avaliar aos faraóns exipcios.
O que teña viaxado a Katmandú, logo de que o levaran, seguramente, a visitar á deusa nena que vive como tal deusa nun palacio ata que alcanza a adolescencia, sairía, coma me ocorreu a mín, preguntándose que será desa rapariga cando a expulsen do templo e se decate de que debe vivir como unha persoa normal, aínda que xa non poida conseguilo porque será unha muller que foi unha deidade e deixou de selo. Michael Jackson foi o noso deus neno e o faraón do Exipto do capitalismo avanzado e, ademais, o foi sendo divino á vez que popular, cantando marabillosamente e inventando o espírito da época, o zeitgeist, con materiais moi sinxelos, da rúa, co breakdance robotizado, o berro lastimeiro do soul, a pegada dun rock light, cun vestiario punky abondo caro, deseñado e cortado ao milímetro, pero coa estrutura da roupa barata do raparigo do arrabalde que xoga a disfrazarse cos trapos que hai por casa.
Pretende facerse del, ao cabo, un freaky -e así se lle deposita na mirada das novas xeracións-, pero non debemos esquecer que o freaky é o monstruoso que non sabe facer nada, o cúmulo do erro que capta a atención sen ningunha virtude e Michael foi fermoso e un virtuoso, alguén que logrou o maior éxito do planeta.
Nas declaracións do xuízo sobre a súa suposta pederastia púidose comprobar que se trataba dunha persoa doce en extremo, dunha inocencia tal que nos inclinaba a absolvelo sen necesidade de probas. Velo entrar aos tribunais, co seu paso alado e aquela vestimenta imaxinaria condecorado de símbolos mudos dun exército inexistente de soños, conmovía. Ao pasar o arco de detección de metais parecese que ían descubrilo dobremente armado coas pistolas da risa. Era como sentar no banco a Brancaneves ou a Bambi, un sacrilexio.
Cansáronse de dicir que era o negro que quería ser branco pero o certo é que co que soñaba era con ser o personaxe dunha película de debuxos animados, non hai máis que observar o seu rostro último, as cellas inclinadas, os ollos enormes e tenros, os pómulos ovalados, o sorriso en forma de uve sobre o mentón dividido e o nariz, culminada nesa boliña como a de Mickey Mouse.
Fomos pretendidamente crueis con ese home, sádicos, por envexa. Deu sinais dunha grande intelixencia relatando o atroz que foi a súa infancia, a crueldade do pai que ensinaba a un deus a ser divino a golpe de correa, os irmáns entrando a fornicar con fans mentres o infante durmía na cama á beira...
Nun mundo enfermo de riqueza ensinounos como podería ser o noso futuro e pagou coa súa vida, que non tiña sentido fora do trono do escenario, o prezo de mostrarnos o inferno que sería a nosa se, en lugar dun soño, fose algo certo. É tráxico ser un deus vivo e estrañar a inocencia do país de Peter Pan, non en balde o de nunca xamais.
O que teña viaxado a Katmandú, logo de que o levaran, seguramente, a visitar á deusa nena que vive como tal deusa nun palacio ata que alcanza a adolescencia, sairía, coma me ocorreu a mín, preguntándose que será desa rapariga cando a expulsen do templo e se decate de que debe vivir como unha persoa normal, aínda que xa non poida conseguilo porque será unha muller que foi unha deidade e deixou de selo. Michael Jackson foi o noso deus neno e o faraón do Exipto do capitalismo avanzado e, ademais, o foi sendo divino á vez que popular, cantando marabillosamente e inventando o espírito da época, o zeitgeist, con materiais moi sinxelos, da rúa, co breakdance robotizado, o berro lastimeiro do soul, a pegada dun rock light, cun vestiario punky abondo caro, deseñado e cortado ao milímetro, pero coa estrutura da roupa barata do raparigo do arrabalde que xoga a disfrazarse cos trapos que hai por casa.
Pretende facerse del, ao cabo, un freaky -e así se lle deposita na mirada das novas xeracións-, pero non debemos esquecer que o freaky é o monstruoso que non sabe facer nada, o cúmulo do erro que capta a atención sen ningunha virtude e Michael foi fermoso e un virtuoso, alguén que logrou o maior éxito do planeta.
Nas declaracións do xuízo sobre a súa suposta pederastia púidose comprobar que se trataba dunha persoa doce en extremo, dunha inocencia tal que nos inclinaba a absolvelo sen necesidade de probas. Velo entrar aos tribunais, co seu paso alado e aquela vestimenta imaxinaria condecorado de símbolos mudos dun exército inexistente de soños, conmovía. Ao pasar o arco de detección de metais parecese que ían descubrilo dobremente armado coas pistolas da risa. Era como sentar no banco a Brancaneves ou a Bambi, un sacrilexio.
Cansáronse de dicir que era o negro que quería ser branco pero o certo é que co que soñaba era con ser o personaxe dunha película de debuxos animados, non hai máis que observar o seu rostro último, as cellas inclinadas, os ollos enormes e tenros, os pómulos ovalados, o sorriso en forma de uve sobre o mentón dividido e o nariz, culminada nesa boliña como a de Mickey Mouse.
Fomos pretendidamente crueis con ese home, sádicos, por envexa. Deu sinais dunha grande intelixencia relatando o atroz que foi a súa infancia, a crueldade do pai que ensinaba a un deus a ser divino a golpe de correa, os irmáns entrando a fornicar con fans mentres o infante durmía na cama á beira...
Nun mundo enfermo de riqueza ensinounos como podería ser o noso futuro e pagou coa súa vida, que non tiña sentido fora do trono do escenario, o prezo de mostrarnos o inferno que sería a nosa se, en lugar dun soño, fose algo certo. É tráxico ser un deus vivo e estrañar a inocencia do país de Peter Pan, non en balde o de nunca xamais.
0 comentários :
Danos a túa opinión