Nabokov e a literatura

Xosé Manuel Pacho

Hai uns días lin nunha revista inglesa que se ven de publicar unha novela de Nabokov, inacabada, o orixinal de Laura, por certo nunha edición moi fermosa onde aparecen os tarxetas onde ía escribindo.

E co gallo da publicación, sae de novo a debate o xeito de escribir do escritor, as súas manías, etc. Neste caso, no orixinal de Laura, seica en palabras do fillo era unha novela que nin tan siquera chegara á metade, pero o xeito de escribila en tarxetas é toda unha declaración de principios. Se estamos dacordo que a forma condiciona o fondo, velaquí unha escritura que habería ser construída como se fose un puzzle.

A idea das tarxetas para min é tremendamente suxerente; infelizmente non chegou ao final, de maneira que non saberemos se o resultado sería óptimo ou só fallido como acontece as veces.

Teño ganas de facerme con este libro para tentar desentrañar que hai detrás do escritor, que hai detrás dun constructor de historias tan orixinal como Nabokov.

E confírmame nas miñas obsesións. Este mono está escribindo un texto en libreta de caderno de toda a vida para ver como pesan as palabras (nun ordenador, o xeito de traballo é diferente) O resultado? Xa se verá...