Fermín Bouza
Alá estivemos, nos locais do Consello da Cultura Galega, fronte á Catedral de Santiago, un día como aqueles da miña infancia, adolescencia e primeira mocidade na miña cidade de choiva e pedra. E así era hoxe: choiva e pedra. A xente parábase a charlar sen ningún problema no medio da rúa cando a auga aumentaba, baixo os seus paraugas negros e os seus gabáns de corte británico, longos e protectores.
Os problemas do idioma galego reuniron baixo o auspicio do CCG a unha serie de xentes interesadas na cuestión, así como a especialistas en sociolingüística e análise política-cultural como Henrique Monteagudo, Albert Branchadell, Antón Baamonde, Antón Losada, Xosé Manuel Núñez, Mauro Fernández ou Xaime Subiela. Todo baixo a mirada do director, Ramón Villares, historiador crítico e rigoroso. Era o primeiro encontro do ciclo que durará aínda varios meses. Cun público de coñecedores e especialistas, moi atento e disposto a intervir.
Entre o público, o señor Pousada, vicepresidente de Galicia Bilingüe, que tamén interveu defendendo as súas teses. É boa esa pluralidade. Non puido estar Anxo Lorenzo, secretario xeral de Política Lingüística, co que tivemos oportunidade para comer tras o debate. Só asistín á sesión da mañá (debía volver á miña base para regresar a Madrid, e ben que o sentín), coa intervención de Branchadell/Baamonde e Bouza/Núñez. Branchadell recolleu a experiencia catalá e os seus traballos sociolingüísticos para facer unha formulación moi realista e moi posibilista: hai que aceptar o carácter plurilingüe das sociedades. Sobre esa base, é preciso elaborar estratexias que acollan esa eventualidade sen facer problema diso. Baamonde seguiulle por ese camiño de tolerancia.
O problema é articular esas estratexias complexas e que poden resultar insuficientes para outras estratexias conservacionistas e recuperacionistas. Por aquí fun eu, tentando non dar por bo necesariamente o buenismo que puidese facer de sepultureiro da nosa lingua. Pero asumo a necesidade do pacto. Tamén insistín na importancia dos cambios estruturais na perda do galego fronte ao franquismo como motivo central (isto hai que matizalo).
Núñez reivindicou intelixentes políticas públicas que non substitúan nin a vontade nin o traballo dos individuos. Ao fondo, o señor Pousada defendendo "a liberdade de elección" dos pais da lingua educativa dos seus fillos. Iso, se fose posible, tería que selo para todos e en todas partes, o contrario sería un abuso restritivo de lei. E a xeralización dunha cousa así é sinxelamente imposible. Entre outras cousas, implicaría duplicar o sistema educativo, duplicalo para todos os efectos, á vez que se converten as aulas en ghettos lingüísticos e tribais.
Non é viable. É viable a inmersión (esta é a estratexia histórica coa que se impuxo o castelán), aínda que non é o camiño galego hoxe, e é viable, sobre todo, o 50% (igualdade lingüística) entre galego e castelán. Isto parece que desaparece agora, co novo decreto. Non é un bo momento para o galego, pero sairemos desta e conseguiremos defender a nosa dignidade e a nosa lingua... non común: cada día aparece como máis restritivo e xenófobo aquel famoso manifesto de notables que tivo a virtude de espertarnos. E aí seguimos..
Os problemas do idioma galego reuniron baixo o auspicio do CCG a unha serie de xentes interesadas na cuestión, así como a especialistas en sociolingüística e análise política-cultural como Henrique Monteagudo, Albert Branchadell, Antón Baamonde, Antón Losada, Xosé Manuel Núñez, Mauro Fernández ou Xaime Subiela. Todo baixo a mirada do director, Ramón Villares, historiador crítico e rigoroso. Era o primeiro encontro do ciclo que durará aínda varios meses. Cun público de coñecedores e especialistas, moi atento e disposto a intervir.
Entre o público, o señor Pousada, vicepresidente de Galicia Bilingüe, que tamén interveu defendendo as súas teses. É boa esa pluralidade. Non puido estar Anxo Lorenzo, secretario xeral de Política Lingüística, co que tivemos oportunidade para comer tras o debate. Só asistín á sesión da mañá (debía volver á miña base para regresar a Madrid, e ben que o sentín), coa intervención de Branchadell/Baamonde e Bouza/Núñez. Branchadell recolleu a experiencia catalá e os seus traballos sociolingüísticos para facer unha formulación moi realista e moi posibilista: hai que aceptar o carácter plurilingüe das sociedades. Sobre esa base, é preciso elaborar estratexias que acollan esa eventualidade sen facer problema diso. Baamonde seguiulle por ese camiño de tolerancia.
O problema é articular esas estratexias complexas e que poden resultar insuficientes para outras estratexias conservacionistas e recuperacionistas. Por aquí fun eu, tentando non dar por bo necesariamente o buenismo que puidese facer de sepultureiro da nosa lingua. Pero asumo a necesidade do pacto. Tamén insistín na importancia dos cambios estruturais na perda do galego fronte ao franquismo como motivo central (isto hai que matizalo).
Núñez reivindicou intelixentes políticas públicas que non substitúan nin a vontade nin o traballo dos individuos. Ao fondo, o señor Pousada defendendo "a liberdade de elección" dos pais da lingua educativa dos seus fillos. Iso, se fose posible, tería que selo para todos e en todas partes, o contrario sería un abuso restritivo de lei. E a xeralización dunha cousa así é sinxelamente imposible. Entre outras cousas, implicaría duplicar o sistema educativo, duplicalo para todos os efectos, á vez que se converten as aulas en ghettos lingüísticos e tribais.
Non é viable. É viable a inmersión (esta é a estratexia histórica coa que se impuxo o castelán), aínda que non é o camiño galego hoxe, e é viable, sobre todo, o 50% (igualdade lingüística) entre galego e castelán. Isto parece que desaparece agora, co novo decreto. Non é un bo momento para o galego, pero sairemos desta e conseguiremos defender a nosa dignidade e a nosa lingua... non común: cada día aparece como máis restritivo e xenófobo aquel famoso manifesto de notables que tivo a virtude de espertarnos. E aí seguimos..
0 comentários :
Danos a túa opinión