Antón Baamonde
O Faro de Vigo era, segundo o usual criterio dos profesores de Ciencias da Información, un prototipo de prensa comercial, o que podía declinarse asegurando que como afirma o proverbio inglés “quen paga ao gaiteiro escolle a canción”.
Pero o periódico do grupo Moll deixou atrás os tempos en que a propiedade era da familia Comesaña e tiña raíces na burguesía local máis establecida para ser xestionado por profesionais xeralmente importados de Asturias con gañas de publicitar as súas filias e fobias tan opostas a un medio do que foi director no pasado Alvaro Cunqueiro.
Non estou seguro, enteiramente, de se o seu editor aproba incondicionalmente tal liña editorial. Tal vez habería que preguntarllo.
De feito, nos últimos tempos parece estar decidido a transformar a súa liña de conducta usual, máis neutra. para seguir os pasos de La Voz de Galicia, ou sexa, converterse nun periódico que marca a pauta, intenta establecer a axenda e decide o who´s who na súa área de influencia.
Hai que lembrar que de todos os xornais de Galicia foi o Faro, máis que La Voz, o que xogou a favor de GB e os outros grupos do radicalismo lingüístico e do neoconservadurismo local, relixioso e político e segue sendo así.
Hoxe mesmo cabalga de novo o singular Calaza, asombro de propios e estraños, "martillo de herejes y prodigioso debelador de la confusión de los infieles".
Alguns dos fenómenos recentes en Vigo neste terreo están moi mediatizados polas campañas que ese xornal desenvolve e o protagonismo que lle confire a sectores minoritarios pero que conseguen así dar a impresión de teren grande audiencia.
Niso segue unha tendencia que parece impoñerse hoxe en todo o xornalismo español, con máis ou menos matices. Pedro J. e Jiménez Losantos crearon escola infelizmente. A demagoxia gaña terreo nas redaccións dos periódicos de toda España.
Tamén en La Voz puido detectarse esta tendencia a acentúar menos a información e os datos -a obxectividade- que a excitar os ánimos situando os puntos de vista do xornal na primeira plana, vendo nesa función a oportunidade de extender a influencia.
É un camiño que, sen dúbida, depara aos medios oportunidades -compensar a perda de venda de exemplares cun presunto aumento de influencia co que poder mercadear- pero que tamén encerra debilidades futuras.
En todo caso, hai que insistir: a prensa en Galicia está á dereita dos seus lectores. Ese é o caso dos dous xornais. Non é, polo demais, esta unha afirmación aventurada ou intuitiva. Hai enquisas que así o confirman. Hai que telo en conta.
Pero o periódico do grupo Moll deixou atrás os tempos en que a propiedade era da familia Comesaña e tiña raíces na burguesía local máis establecida para ser xestionado por profesionais xeralmente importados de Asturias con gañas de publicitar as súas filias e fobias tan opostas a un medio do que foi director no pasado Alvaro Cunqueiro.
Non estou seguro, enteiramente, de se o seu editor aproba incondicionalmente tal liña editorial. Tal vez habería que preguntarllo.
De feito, nos últimos tempos parece estar decidido a transformar a súa liña de conducta usual, máis neutra. para seguir os pasos de La Voz de Galicia, ou sexa, converterse nun periódico que marca a pauta, intenta establecer a axenda e decide o who´s who na súa área de influencia.
Hai que lembrar que de todos os xornais de Galicia foi o Faro, máis que La Voz, o que xogou a favor de GB e os outros grupos do radicalismo lingüístico e do neoconservadurismo local, relixioso e político e segue sendo así.
Hoxe mesmo cabalga de novo o singular Calaza, asombro de propios e estraños, "martillo de herejes y prodigioso debelador de la confusión de los infieles".
Alguns dos fenómenos recentes en Vigo neste terreo están moi mediatizados polas campañas que ese xornal desenvolve e o protagonismo que lle confire a sectores minoritarios pero que conseguen así dar a impresión de teren grande audiencia.
Niso segue unha tendencia que parece impoñerse hoxe en todo o xornalismo español, con máis ou menos matices. Pedro J. e Jiménez Losantos crearon escola infelizmente. A demagoxia gaña terreo nas redaccións dos periódicos de toda España.
Tamén en La Voz puido detectarse esta tendencia a acentúar menos a información e os datos -a obxectividade- que a excitar os ánimos situando os puntos de vista do xornal na primeira plana, vendo nesa función a oportunidade de extender a influencia.
É un camiño que, sen dúbida, depara aos medios oportunidades -compensar a perda de venda de exemplares cun presunto aumento de influencia co que poder mercadear- pero que tamén encerra debilidades futuras.
En todo caso, hai que insistir: a prensa en Galicia está á dereita dos seus lectores. Ese é o caso dos dous xornais. Non é, polo demais, esta unha afirmación aventurada ou intuitiva. Hai enquisas que así o confirman. Hai que telo en conta.
0 comentários :
Danos a túa opinión