Moncho Paz
Despois de darlle moitas voltas, xa non teño dúbidas de que o Dereito é unha arma política de primeira categoría, sobre todo nos eidos constitucional e penal. No primeiro caso, basta con revisar o proceso do Estatut de Catalunya dende a fase inicial da súa tramitación: os días previos ao debate celebrado o 30 de setembro de 2005 no Parlamento catalán para someter a votación a proposta do novo Estatut; o ano clave de 2006, co pacto CIU-PSOE do mes de xaneiro, a celebración do referendo do 18 de xuño e o recurso presentado ao Tribunal Constitucional (TC) polo Partido Popular o 31 de xullo, nove días antes da entrada en vigor do terceiro Estatut de Catalunya.
O Constitucional admitía a trámite o recurso do PP o 28 de setembro daquel ano. Un recurso tras o que viñeron outros seis, presentados polo Defensor do Pobo e polos gobernos de Murcia, A Rioxa, Aragón, Valencia e Baleares, respectivamente. Máis de tres anos despois, o TC aínda non se pronunciou sobre se cabe ou non no marco da Constitución. Unha sentenza que será un arma política de destrución masiva, independentemente do seu contido, pois pode cambiar o signo político do Goberno español, nun momento no que o presidente Rodríguez Zapatero segue en caída libre nas enquisas.
E como a dereita é consciente diso, agora reclama tamén unha nova reforma do Código Penal, abrindo o debate sobre a cadea perpetua. Non chega con aquela simbólica reforma de novembro de 2003, caracterizada pola súa incontinencia represiva e que representou “unha lamentable involución, que socava os cimentos públicos do Dereito penal e tras a cal agáchase un panorama político criminal baseado no autoritarismo que lembra á etapa preconstitucional”, recollendo as palabras do catedrático Abel Souto, da Universidade de Santiago. Vai sendo hora de que asuman que non se trata de crear un Código Penal da seguridade, nin tampouco de recorrer permanentemente á lexislación con políticas populistas coa única finalidade de tranquilizar –e manipular– á opinión pública.
O Constitucional admitía a trámite o recurso do PP o 28 de setembro daquel ano. Un recurso tras o que viñeron outros seis, presentados polo Defensor do Pobo e polos gobernos de Murcia, A Rioxa, Aragón, Valencia e Baleares, respectivamente. Máis de tres anos despois, o TC aínda non se pronunciou sobre se cabe ou non no marco da Constitución. Unha sentenza que será un arma política de destrución masiva, independentemente do seu contido, pois pode cambiar o signo político do Goberno español, nun momento no que o presidente Rodríguez Zapatero segue en caída libre nas enquisas.
E como a dereita é consciente diso, agora reclama tamén unha nova reforma do Código Penal, abrindo o debate sobre a cadea perpetua. Non chega con aquela simbólica reforma de novembro de 2003, caracterizada pola súa incontinencia represiva e que representou “unha lamentable involución, que socava os cimentos públicos do Dereito penal e tras a cal agáchase un panorama político criminal baseado no autoritarismo que lembra á etapa preconstitucional”, recollendo as palabras do catedrático Abel Souto, da Universidade de Santiago. Vai sendo hora de que asuman que non se trata de crear un Código Penal da seguridade, nin tampouco de recorrer permanentemente á lexislación con políticas populistas coa única finalidade de tranquilizar –e manipular– á opinión pública.
0 comentários :
Danos a túa opinión