Fermín Bouza
Sería de desexar que o PSdG fose ese partido socialdemócrata que se achega máis ao estilo sueco, prestixioso e eficiente, próximo ás causas do progreso humano, que ao modo da dereita máis local e urbanística (xa me entenden), na que nunca falta un golfo para unha boa proposta e morra o conto.
Este estilo foi compartido por xentes de moitos partidos durante moitos anos: calquera crápula local facíase rápido co poder local ata que algún xuíz entraba a saco e metíaos a todos na choupela, aínda que algúns se salvaron por pelos porque puideron contar con algunha axuda a tempo, pero calquera día vólvenlles dar un aviso. En Madrid ou na Coruña, dá o mesmo.
En tempos de acumulación de capital (acumulación ficticia en moitos casos: velaí a crise) todo vale, e o máis serio dos asistentes á procesión do Santo Enterro está mangoneando un cheque baixo corda e preparándose un bo retiro. Estes sanos costumes patrióticos e relixiosos, que encheron os petos de diversos e abundantes políticos, deben rematar pola boa orde dun país que xa sen corrupción é complicado, e con corrupción é un pipote de pólvora.
En que estaría eu pensando para botar esta filípica? Xa, en Touriñán e en todo o que podería significar para Galicia que algo se torcese nesta dura loita pola conservación mínima do territorio, cada vez máis difícil e, ademais, en tempos de crises, contra a absurda idea de que da destrución do territorio nace algunha forma de rexeneración laboral ou demográfica.
Hai moito tempo que non pertenzo a ningunha organización política (desde a noite dos tempos, digamos), pero vivín nalgunhas delas a angustia da corrupción, da noticia inesperada da corrupción, e a desolación consecuente, pois o meu traballo foi con frecuencia no interior das organizacións. Sigo crendo que, a pesar da experiencia acumulada, os partidos non fan todo o posible por garantir a normalidade democrática no dominio das tentacións, que non é só específico da Santa Nai Igrexa, que as ten maiormente doutra orde, non menos peliagudo e complexo de abordar.
Sigo a crer tamén que a inmensa maioría dos militantes non están en absoluto tocados pola corrupción. Estamos todos moi atentos a calquera problema neste desagradable territorio, e prego que se me fagan chegar noticias á menor sospeita de calquera cousa desta clase. Forma parte do mínimo deber e a minima moralia de calquera demócrata en loita polas cousas necesarias e elementais que fan posible tamén unha mínima dignidade.
Este estilo foi compartido por xentes de moitos partidos durante moitos anos: calquera crápula local facíase rápido co poder local ata que algún xuíz entraba a saco e metíaos a todos na choupela, aínda que algúns se salvaron por pelos porque puideron contar con algunha axuda a tempo, pero calquera día vólvenlles dar un aviso. En Madrid ou na Coruña, dá o mesmo.
En tempos de acumulación de capital (acumulación ficticia en moitos casos: velaí a crise) todo vale, e o máis serio dos asistentes á procesión do Santo Enterro está mangoneando un cheque baixo corda e preparándose un bo retiro. Estes sanos costumes patrióticos e relixiosos, que encheron os petos de diversos e abundantes políticos, deben rematar pola boa orde dun país que xa sen corrupción é complicado, e con corrupción é un pipote de pólvora.
En que estaría eu pensando para botar esta filípica? Xa, en Touriñán e en todo o que podería significar para Galicia que algo se torcese nesta dura loita pola conservación mínima do territorio, cada vez máis difícil e, ademais, en tempos de crises, contra a absurda idea de que da destrución do territorio nace algunha forma de rexeneración laboral ou demográfica.
Hai moito tempo que non pertenzo a ningunha organización política (desde a noite dos tempos, digamos), pero vivín nalgunhas delas a angustia da corrupción, da noticia inesperada da corrupción, e a desolación consecuente, pois o meu traballo foi con frecuencia no interior das organizacións. Sigo crendo que, a pesar da experiencia acumulada, os partidos non fan todo o posible por garantir a normalidade democrática no dominio das tentacións, que non é só específico da Santa Nai Igrexa, que as ten maiormente doutra orde, non menos peliagudo e complexo de abordar.
Sigo a crer tamén que a inmensa maioría dos militantes non están en absoluto tocados pola corrupción. Estamos todos moi atentos a calquera problema neste desagradable territorio, e prego que se me fagan chegar noticias á menor sospeita de calquera cousa desta clase. Forma parte do mínimo deber e a minima moralia de calquera demócrata en loita polas cousas necesarias e elementais que fan posible tamén unha mínima dignidade.
0 comentários :
Danos a túa opinión