Moncho Paz
Comezamos esta semana con dúas noticias que destacan polo seu especial simbolismo. Por unha banda, a visita de Mariano Rajoy a Valencia, cunha coidada posta de escena en apoio a Francisco Camps; pero cun interrogante flotando no ar: que relación garda esta imaxe coa suposta estratexia popular de perseguir a nulidade do sumario no caso Gürtel? Por outra banda, o feito de que o pai da pequena Mari Luz Cortés –asasinada en 2008– fiche como colaborador do PP tras unha curta estancia nas filas do PSOE.
Ambas as noticias non son froito da casualidade, senon que respostan a estudadas accións de marketing en materia penal. No caso de Juan José Cortés atopámonos coa vítima dunha fatalidade, quizais o peor que pode acontecerlle a un pai, que é perder á súa filla en terribles circunstancias. Porén, unha vítima que está a ser utilizada; de feito, hai poucos días distintos medios recollían que mantiña conversacións con UPyD, e que incluso sería candidato polo partido de Rosa Díez á alcaldía de Huelva.
Finalmente recalou nas filas do PP e o pasado luns aparecía na foto co actual alcalde onubense, o popular Pedro Rodríguez, xunto con Javier Arenas e Rajoy. Isto confirma que, en efecto, recibiu máis dunha oferta. A partir de agora exercerá de asesor do PP en temas de Xustiza –sen ser avogado nen xurista– para traballar na reforma do Código Penal que comezou a tramitarse no Congreso. Detrás pódese ver a sombra de Federico Trillo, firme defensor de reabrir o debate punitivo, como fixo outrora coa reforma de 2003, promovida en horas baixas do Goberno de Aznar: en pleno desastre do Prestige, co escándalo do Yakolev 42 e tras o cumio das Azores. E todo isto tendo en conta que o Estado español rexistra unha das taxas de criminalidade máis baixas da Unión Europea e, paradoxalmente, posúe un dos códigos penais de maior dureza.
O señor Cortés foi recibido hai uns meses por Zapatero en La Moncloa. Aínda que descoñezo o contido daquela entrevista, teño a sensación de que nestres intres converteuse nunha peza máis do marketing punitivo do PP, unha estratexia habitual desta forza política dende a segunda lexislatura de Aznar. Cando as enquisas non son favorables aos seus obxectivos, recorren á confrontación, ao oportunismo e ao Código Penal, poderosas ferramentas de desgaste político e tamén importantes caladoiros de votos.
A outra cara da moeda está na ofensiva orquestrada pola ultradereita máis rancia contra o xuíz Baltasar Garzón, que se encargou de poñer contra as cordas a delincuentes de distinta tipoloxía, dende as mafias do narcotráfico ata o ditador Pinochet, ademais de investigar milleiros de desaparicións durante a Guerra Civil e o franquismo. Dende o lado escuro estiveron moito tempo agardando por el, e agora queren cobrar vellas débedas.
Tras o apoio recibido o pasado domingo por parte de Rajoy, Camps asume o papel de “santo inocente”; e incluso Francisco Correa, imputado como cerebro da rede Gürtel, pode rematar presentándose ante a opinión pública como outra vítima do sistema. Ou sexa, o mundo ao revés. Ante este panorama, non resulta estraño que a sociedade perda confianza na clase política, á que o último barómetro do CIS sinala como o terceiro problema dos cidadáns.
Ambas as noticias non son froito da casualidade, senon que respostan a estudadas accións de marketing en materia penal. No caso de Juan José Cortés atopámonos coa vítima dunha fatalidade, quizais o peor que pode acontecerlle a un pai, que é perder á súa filla en terribles circunstancias. Porén, unha vítima que está a ser utilizada; de feito, hai poucos días distintos medios recollían que mantiña conversacións con UPyD, e que incluso sería candidato polo partido de Rosa Díez á alcaldía de Huelva.
Finalmente recalou nas filas do PP e o pasado luns aparecía na foto co actual alcalde onubense, o popular Pedro Rodríguez, xunto con Javier Arenas e Rajoy. Isto confirma que, en efecto, recibiu máis dunha oferta. A partir de agora exercerá de asesor do PP en temas de Xustiza –sen ser avogado nen xurista– para traballar na reforma do Código Penal que comezou a tramitarse no Congreso. Detrás pódese ver a sombra de Federico Trillo, firme defensor de reabrir o debate punitivo, como fixo outrora coa reforma de 2003, promovida en horas baixas do Goberno de Aznar: en pleno desastre do Prestige, co escándalo do Yakolev 42 e tras o cumio das Azores. E todo isto tendo en conta que o Estado español rexistra unha das taxas de criminalidade máis baixas da Unión Europea e, paradoxalmente, posúe un dos códigos penais de maior dureza.
O señor Cortés foi recibido hai uns meses por Zapatero en La Moncloa. Aínda que descoñezo o contido daquela entrevista, teño a sensación de que nestres intres converteuse nunha peza máis do marketing punitivo do PP, unha estratexia habitual desta forza política dende a segunda lexislatura de Aznar. Cando as enquisas non son favorables aos seus obxectivos, recorren á confrontación, ao oportunismo e ao Código Penal, poderosas ferramentas de desgaste político e tamén importantes caladoiros de votos.
A outra cara da moeda está na ofensiva orquestrada pola ultradereita máis rancia contra o xuíz Baltasar Garzón, que se encargou de poñer contra as cordas a delincuentes de distinta tipoloxía, dende as mafias do narcotráfico ata o ditador Pinochet, ademais de investigar milleiros de desaparicións durante a Guerra Civil e o franquismo. Dende o lado escuro estiveron moito tempo agardando por el, e agora queren cobrar vellas débedas.
Tras o apoio recibido o pasado domingo por parte de Rajoy, Camps asume o papel de “santo inocente”; e incluso Francisco Correa, imputado como cerebro da rede Gürtel, pode rematar presentándose ante a opinión pública como outra vítima do sistema. Ou sexa, o mundo ao revés. Ante este panorama, non resulta estraño que a sociedade perda confianza na clase política, á que o último barómetro do CIS sinala como o terceiro problema dos cidadáns.
0 comentários :
Danos a túa opinión