O tempo esnaquizado

Xosé Manuel Pacho

Os tempos mudan, e as sociedades tamén. Acabo de ler unha reflexión de Galeano sobre o mundo actual e, coma sempre, da nos puntos básicos. Acontece que o fundamental non é tanto a enumeración que podemos facer todos nós da realidade, senón a difícil comprensión que podemos ter dun mundo onde cada vez, se consume máis e se vive menos.

A xente non le porque os libros son obxectos de consumo, a xente non pensa porque o tempo para pensar é cada vez máis breve, a xente ve a televisión porque semella que está fora do tempo, que nos permite realizar outras actividades sen que o perdamos, aínda que a realidade sexa todo o contrario. Porque non temos tempo... ou si o temos?

Iso si, o tempo márcanolo os reloxos de todos os aparatos electrónicos que temos, porque xa moitos non levamos reloxo, o tempo márcao a medicación que tomamos. Tomamos ansiolíticos, antidepresivos, e o tempo detense, ou tomamos cocaína e sustancias afíns, e o tempo acelérase, e mesmo cando bebemos, perdemos a sensación de temporalidade.

Nunca o mundo foi tan relativo como agora, so a morte detén o tempo, non o tempoo dos que morren, senón dos que ollamos sorprendidos como estamos a tirar ao lixo a nosa vida.

Coidado, cada vez, queda menos.

Tic tac, tic tac, tic tac



P.D.- Rematada a reflexión, encontro un artigo no País de Manuel Rodríguez Rivero sobre a bile negra que dende logo faría continar estas palabras, pero que fica moi claro todo coas súas. Titúlase "Bile negra".