María Xosé Lamas
Nunca gustei do fútbol, sobre todo como espectadora. Sempre me semellou estúpido ollar a vinte e dous homes correndo detrás dunha pelota. Mais respecto os gustos de todos/as que senten algo presenciando tal espectáculo.
Non obstante, hei de confesar que o sábado pasado vin o partido do Real Madrid – Barcelona. E olleino con gañas, acaso contaxiada polo meu fillo, incondicional do Barça. Pero os meus pensamentos naquel intre non estaban nas xogadas excepcionais do equipo vencedor nin no seu adalid Messi, non. Ían moito máis lonxe no tempo e na distancia.
Este partido fíxome lembrar un grande comedor ateigado de cadeiras nas que os siareiros dun e outro equipo berraban, discutían, cantaban e celebraban as intervencións desas corenta e seis pernas percorrendo o céspede. Eran nos anos de remate da década dos sesenta e a grande estancia pertencía á casa de Campos – unha das dúas que en Bustiello de la Cabuerna, no concello de Tineo, tiñan televisor. A outra era a casa de Valerio, onde nos xuntabamos todos os nenos e nenas da parroquia a ver polas tardes o programa infantil capitaneado por Hertha Frankel e Gustavo Rey coa súa cadeliña Marilín. Tamén os sábados pola noite os adultos gozaban da retransmisión de programas de variedades dos que non teño memoria, xa que con cinco ou seis anos que contaba, a esas horas estaba normalmente nos brazos de Morfeo.
Lembro coma se fora hoxe as actividades dominicais daquela pequena aldea. Pola mañá iamos á misa na igrexa que estaba en fronte da escola na que eu vivía coa miña familia ao completo, separada desta só polo lavadoiro público, cuxo tellado, ao ser un terreo costento, ficaba xusto á altura do camiño que conducía á igrexa e no que nos divertiamos escribindo sobre as lousas a xeito de encerado cando xogabamos ás mestras coa Amadina , con súa curmán Berta e co José Antonio de Marrón ao saír da misa. Algunhas veces tamén xogabamos ás agochadas. A min tocábame “pandar” moitas veces, xa que sempre me agochaba no mesmo sitio: un pequeno altar baleiro que había no adro– imaxino que nalgún tempo acollería algunha imaxe. Despois de comer, moitas veces convidados por algúns veciños, iamos a un dos poucos camiños chans que había no pobo, por detrás da casa de Campos, no que nenos, mozos e maiores xogaban aos bolos, o deporte “nacional” por excelencia. Máis tarde os nenos e nenas merendabamos e brincabamos ate a hora da cea. Este era o tempo de retirarse habitualmente, ao menos que houbera partido, caso no que ficabamos case toda a familia. A Madriña ía gobernar á casa da escola e arranxar todo para comezar a nova semana, mamá ficaba a barullar coas veciñas na cociña mentres papá co resto dos homes da aldea participaba na festa futboleira e os pequenos brincabamos.
O fútbol naqueles anos da ditadura era máis ca un deporte. “Pan e circo” era o que precisaba César para ter felices e quedos aos romanos. “Pan e fútbol” ofrecía o ditador para ter contentos aos seus súbditos.
Hoxe en día… ? ao fútbol fícalle pouco de deporte e posúe moito máis de negocio que naqueles anos escuros, mais segue a servir para o mesmo: entreter ao pobo, acadar encher o baleiro cultural e emocional da xente para que non pense demasiado noutras cousas. Isto sería perigoso para o poder, para calquera poder de calquera lugar. É preciso aumentar as posibilidades de acceso ao fútbol: incrementar os días de xogo, máis retransmisións, máis canais temáticos…. O caso é dar “pan e circo” aos cidadáns que seguen a comulgar con rodas de muíño.
Non obstante, hei de confesar que o sábado pasado vin o partido do Real Madrid – Barcelona. E olleino con gañas, acaso contaxiada polo meu fillo, incondicional do Barça. Pero os meus pensamentos naquel intre non estaban nas xogadas excepcionais do equipo vencedor nin no seu adalid Messi, non. Ían moito máis lonxe no tempo e na distancia.
Este partido fíxome lembrar un grande comedor ateigado de cadeiras nas que os siareiros dun e outro equipo berraban, discutían, cantaban e celebraban as intervencións desas corenta e seis pernas percorrendo o céspede. Eran nos anos de remate da década dos sesenta e a grande estancia pertencía á casa de Campos – unha das dúas que en Bustiello de la Cabuerna, no concello de Tineo, tiñan televisor. A outra era a casa de Valerio, onde nos xuntabamos todos os nenos e nenas da parroquia a ver polas tardes o programa infantil capitaneado por Hertha Frankel e Gustavo Rey coa súa cadeliña Marilín. Tamén os sábados pola noite os adultos gozaban da retransmisión de programas de variedades dos que non teño memoria, xa que con cinco ou seis anos que contaba, a esas horas estaba normalmente nos brazos de Morfeo.
Lembro coma se fora hoxe as actividades dominicais daquela pequena aldea. Pola mañá iamos á misa na igrexa que estaba en fronte da escola na que eu vivía coa miña familia ao completo, separada desta só polo lavadoiro público, cuxo tellado, ao ser un terreo costento, ficaba xusto á altura do camiño que conducía á igrexa e no que nos divertiamos escribindo sobre as lousas a xeito de encerado cando xogabamos ás mestras coa Amadina , con súa curmán Berta e co José Antonio de Marrón ao saír da misa. Algunhas veces tamén xogabamos ás agochadas. A min tocábame “pandar” moitas veces, xa que sempre me agochaba no mesmo sitio: un pequeno altar baleiro que había no adro– imaxino que nalgún tempo acollería algunha imaxe. Despois de comer, moitas veces convidados por algúns veciños, iamos a un dos poucos camiños chans que había no pobo, por detrás da casa de Campos, no que nenos, mozos e maiores xogaban aos bolos, o deporte “nacional” por excelencia. Máis tarde os nenos e nenas merendabamos e brincabamos ate a hora da cea. Este era o tempo de retirarse habitualmente, ao menos que houbera partido, caso no que ficabamos case toda a familia. A Madriña ía gobernar á casa da escola e arranxar todo para comezar a nova semana, mamá ficaba a barullar coas veciñas na cociña mentres papá co resto dos homes da aldea participaba na festa futboleira e os pequenos brincabamos.
O fútbol naqueles anos da ditadura era máis ca un deporte. “Pan e circo” era o que precisaba César para ter felices e quedos aos romanos. “Pan e fútbol” ofrecía o ditador para ter contentos aos seus súbditos.
Hoxe en día… ? ao fútbol fícalle pouco de deporte e posúe moito máis de negocio que naqueles anos escuros, mais segue a servir para o mesmo: entreter ao pobo, acadar encher o baleiro cultural e emocional da xente para que non pense demasiado noutras cousas. Isto sería perigoso para o poder, para calquera poder de calquera lugar. É preciso aumentar as posibilidades de acceso ao fútbol: incrementar os días de xogo, máis retransmisións, máis canais temáticos…. O caso é dar “pan e circo” aos cidadáns que seguen a comulgar con rodas de muíño.
0 comentários :
Danos a túa opinión