Fermín Bouza
A xente galega á que visitei estes días segue viva e pelexando polos seus dereitos e polas súas cousas. En Gondomar, a xente do IEM (Instituto de Estudos Miñoranos) veu atoparse e falar comigo, pese ao mundial, o que lles agradezo infinitamente. E falamos de mil cosas que nos afectan. Da nosa lingua, por exemplo, nun estado preagónico que o goberno de Feijoo, moi na liña da FAES e da extrema dereita madrileña (como calquera madrileño de residencia como eu pode detectar enseguida), ten sometida a unha estrita vixilancia para consolidar a súa desaparición con leis decididamente liquidacionistas, nas que a lingua desaparece do ensino preescolar, limítase noutros niveis a certas materias, ou se presenta como unha imposición ante a opinión pública.
E faino, di Feijóo, en nome da liberdade. Que entenderán por liberdade certas xentes, as mesmas xentes en orixe que un día se aliaron con nazis e fascistas para encher de horror Europa e o mundo, e que seguen fieis a eses principios cando de verdade os apertas un pouco? Esas xentes, digo, permítense dar leccións de liberdade.
A liberdade consiste en consolidar o que depredaron durante séculos, e a través dos mesmos colaboradores que durante séculos atoparon nalgúns dos nosos paisanos. En nome da liberdade, din. O idioma castelán, imposto ao longo da historia coa presión simbólica, económica e social, foino tamén á forza en moitos momentos. Hoxe, os que defenden este estado de cousas contra toda ética cívica, dinnos que o galego quere "imporse", facendo gala dun cinismo infinito e intolerable.
Non só falamos da lingua en Gondomar, falamos de mil cousas, dicía, dos seus esforzos editoriais nunha situación economicamente angustiosa causada, en parte, polos cambios políticos en Galicia. Falamos e pateamos a fantástica concentración de petróglifos (hainos en toda a comarca, desde o Monte Tetón a Os Lameiros de Gondomar, e algúns deles, como os círculos concéntricos de Tebra, son os máis grandes do mundo) que dá ao bosque (fraga) un aire máxico que conmove, coma se aqueles devanceiros seguisen alí presentes. Algún "altar" natural no "lucus" (de Lug) do bosque cheo de petróglifos debe ser, sen moita dúbida, un lugar de culto.
Historias doutros tempos para un país ao que se lle quixo negar todo. Un bo día, en outubro de 1936, nove republicanos, mariñeiros e doutros oficios, foron asasinados nunha curva (a volta dos nove), e alguén lles puña encima, nese lugar, nove cruces sobre a terra. A Garda Civil quitábaas. Outro día púñanas, e así desde entón. E así seguimos.
E faino, di Feijóo, en nome da liberdade. Que entenderán por liberdade certas xentes, as mesmas xentes en orixe que un día se aliaron con nazis e fascistas para encher de horror Europa e o mundo, e que seguen fieis a eses principios cando de verdade os apertas un pouco? Esas xentes, digo, permítense dar leccións de liberdade.
A liberdade consiste en consolidar o que depredaron durante séculos, e a través dos mesmos colaboradores que durante séculos atoparon nalgúns dos nosos paisanos. En nome da liberdade, din. O idioma castelán, imposto ao longo da historia coa presión simbólica, económica e social, foino tamén á forza en moitos momentos. Hoxe, os que defenden este estado de cousas contra toda ética cívica, dinnos que o galego quere "imporse", facendo gala dun cinismo infinito e intolerable.
Non só falamos da lingua en Gondomar, falamos de mil cousas, dicía, dos seus esforzos editoriais nunha situación economicamente angustiosa causada, en parte, polos cambios políticos en Galicia. Falamos e pateamos a fantástica concentración de petróglifos (hainos en toda a comarca, desde o Monte Tetón a Os Lameiros de Gondomar, e algúns deles, como os círculos concéntricos de Tebra, son os máis grandes do mundo) que dá ao bosque (fraga) un aire máxico que conmove, coma se aqueles devanceiros seguisen alí presentes. Algún "altar" natural no "lucus" (de Lug) do bosque cheo de petróglifos debe ser, sen moita dúbida, un lugar de culto.
Historias doutros tempos para un país ao que se lle quixo negar todo. Un bo día, en outubro de 1936, nove republicanos, mariñeiros e doutros oficios, foron asasinados nunha curva (a volta dos nove), e alguén lles puña encima, nese lugar, nove cruces sobre a terra. A Garda Civil quitábaas. Outro día púñanas, e así desde entón. E así seguimos.
0 comentários :
Danos a túa opinión