Por unha presa de votos

Paco Martín

Cando as autoridades –as académicas e mais as outras– precisan de media páxina do DOG para lle dar nome a un decreto debe ser porque confían en aburrir ao lector xa co título e conseguir que non siga lendo e así non ver a restra de medias verdades, aclaracións pouco coherentes e uso espurio de conceptos que sempre foron, en por eles, do máis respectable. “Decreto para o plurilingüismo no ensino non universitario de Galicia”. Todo iso lle chaman e así saíu publicado, así se lle coñeceu a súa verdadeira orixe por máis que seguisen insistindo de modo ridículo (e de aquí en diante transcribo case literalmente algúns parágrafos xa publicados en artigos de prensa da miña autoría nos que tratei do tema) en falar de violentas imposicións, de supostos dereitos de escolla e mais do espantoso perigo dunha inexorable desaparición do idioma castelán engulido sen conmiseración polas insaciables fauces do fero dragón galaico, monolingüe recalcitrante e rústico pailán declarado, o que levou, como non podía ser doutro xeito, á investidura solemne de esforzados cabaleiros que, na compaña de algún que outro escudeiro mercenario, dispuxéronse a arriscar dietas e gratificacións en desigual contenda contra a fera atroz e desafiante, rendidos paladíns da alta dama que os goberna, malia seren eles abondo sabedores de que a estirpe á que ela se quixera chamar nunca nada tivera que ver coa do nobre Lancelot (que tamén entre os Lagos hai clases).

A grotesca operación matemática que divide entre tres o indivisible resulta falsa xa desde o que as rapazas e mais os rapaces galegos chegasen mañá a gozar desa liberdade que tantas veces aparece de palabra no texto do decreto habería que proporcionarlles a posibilidade de escoller entre idiomas de aprecio e dominio paritarios, algo de todo imposible se non se potencia a lingua galega na medida precisa para compensar a vantaxe que o castelán lle leva. Estamos a falar do ensino e un decreto que trazará o futuro non pode basearse na vaguidade nin na incerteza falaz de supostas concesións aos pais dos alumnos. Quen educa ao neno é a sociedade –a tribo– da que a súa familia forma parte esencial pero non única, e esa sociedade será quen reciba o ben –ou o mal– que a ese individuo se lle concedeu no seu momento. O ensino é responsabilidade de quen ten fillos pero tamén de quen os vai ter, de quen xa hai tempo que os tivo e mesmo de quen non os ten nin os terá, e esa responsabilidade ten que estar moito por riba dos medos que pretenden as ameazas para vindeiras votacións.

Illado o goberno galego fronte aos dictames rigorosos de todos cantos organismos con demostrada autoridade na materia, acabou por argumentar que, ao se tratar dunha promesa electoral, resultaba de obrigado cumprimento levalo adiante para non traizoar a todas as aquelas persoas que lles confiaran o seu voto.

Como se pensaran que aínda hai alguén que cre no que eles din.