Nacións, estados e linguas

Fermín Bouza.-

Co título El presidente y el fraile renovo o tema da lingua propia de Galicia (a natio máis antiga da Península Ibérica segundo os viaxeiros e invasores romanos) nos meus pequenos apuntamentos de El País-Galicia. Os intereses políticos e as coxitacións xurídicas son lexítimos/as en democracia, mesmo para Feijóo, como non, pero non poden competir co relato obxectivo, nin político nin xurídico, polo menos intencionalmente, da historia deste chamado Reino de España, conxunto de nacións-estado (na medida en que se pode falar de estado en tales tempos) que se uniron máis ou menos (máis ben menos) libremente para formar o estado-nación vixente.

Todo isto sería anecdótico se non se nos negara o pan e o sal con supostas razóns liberais, democráticas e até racionais e ilustradas. De ningunha maneira: defendemos a nosa lingua, e ese é o acto máis liberal, democrático e ilustrado que poida un imaxinarse.

Probablemente a única forma racional de denominar ao Reino de España podería ser a de estado-nación ou, se queren, nación de nacións. Iso, en todo caso, en nada afecta á historia e ao carácter nacional dos países periféricos deste raro estado que de cando en vez se ve na triste, sinistra e melancólica obriga de devorar aos seus fillos, que en realidade son os seus pais históricos.

Parricidio e infanticidio cíclicos. Defendemos a nosa lingua, e iso é xusto, racional e necesario.