Fermín Bouza
O excelente artigo de Suso de Toro en El País, nuestra irrelevancia, reflexiona sobre as dúas patas históricas da esquerda galega do posfranquismo (PSdG e UPG/BNG), e sobre o fraguismo (PP de Galicia), nun alarde de pesimismo/optimismo que incita ao debate, e eu celébroo. Estou esencialmente de acordo con Suso, e desde ese acordo tomo o relevo do seu artigo e alóngoo.
É probable que as eleccións municipais manteñan as cousas tal como están, non tanto polos acertos de ninguén como pola singular torpeza dun PP que encalla nas rochas de Galicia, nacionalidade constantemente, empezando pola lingua, a súa gran desfeita desde o comezo da lexislatura autonómica: iso limítao extraordinariamente como partido galego e redúceo a unha mala franquía dun PP estatal cada vez máis antiperiférico e máis inclinado cara á extrema dereita, mesmo nalgúns dos seus líderes.
Galicia non é allea a esa movida "central-rexeneracionista" (aquí toma a forma de rexionalismo español en boca de Feijóo) e non só non é allea senón que a atopa nun dos seus peores momentos da historia recente, coa oposición bastante desarbolada, na que un PSdG-PSOE que trata de tomar o camiño do galeguismo (Quintanilla) que abandonou despois da guerra civil, de forma moi incipiente e vacilante aínda, encóntrase ou desencóntrase cun BNG-UPG que non é capaz de romper o seu moi baixo teito actual e que dá unha imaxe arqueolóxica dun galeguismo/nacionalismo moi afastado xa de Castelao e a súa xente e máis próximo a un certo remake dos anos 60, que deus teña na súa gloria e que vivín de preto con algunhas destas xentes, sempre ben intencionadas e que, de feito, recolocaron ao galeguismo na mesa política.
Ese é o seu mérito, pero xa non é suficiente: necesitamos un Concilio para aclarar as cousas, que diría Roma. Por se serve de consolo, non creo que perigen as cidades nas municipais. Verémolo. Precisamos cambiar, sobre todo os dous elefantes políticos, o BNG e o PSdG. Nin o antigaleguismo de Francisco Vázquez e os seus simpatizantes no PSOE-PSdG nin o fondo arqueolóxico, retórico e tópico do BNG-UPG axudan moito. Alguén debe tentalo antes de que haxa que cambialo todo, co risco que isto ten. Ao choio, pois.
É probable que as eleccións municipais manteñan as cousas tal como están, non tanto polos acertos de ninguén como pola singular torpeza dun PP que encalla nas rochas de Galicia, nacionalidade constantemente, empezando pola lingua, a súa gran desfeita desde o comezo da lexislatura autonómica: iso limítao extraordinariamente como partido galego e redúceo a unha mala franquía dun PP estatal cada vez máis antiperiférico e máis inclinado cara á extrema dereita, mesmo nalgúns dos seus líderes.
Galicia non é allea a esa movida "central-rexeneracionista" (aquí toma a forma de rexionalismo español en boca de Feijóo) e non só non é allea senón que a atopa nun dos seus peores momentos da historia recente, coa oposición bastante desarbolada, na que un PSdG-PSOE que trata de tomar o camiño do galeguismo (Quintanilla) que abandonou despois da guerra civil, de forma moi incipiente e vacilante aínda, encóntrase ou desencóntrase cun BNG-UPG que non é capaz de romper o seu moi baixo teito actual e que dá unha imaxe arqueolóxica dun galeguismo/nacionalismo moi afastado xa de Castelao e a súa xente e máis próximo a un certo remake dos anos 60, que deus teña na súa gloria e que vivín de preto con algunhas destas xentes, sempre ben intencionadas e que, de feito, recolocaron ao galeguismo na mesa política.
Ese é o seu mérito, pero xa non é suficiente: necesitamos un Concilio para aclarar as cousas, que diría Roma. Por se serve de consolo, non creo que perigen as cidades nas municipais. Verémolo. Precisamos cambiar, sobre todo os dous elefantes políticos, o BNG e o PSdG. Nin o antigaleguismo de Francisco Vázquez e os seus simpatizantes no PSOE-PSdG nin o fondo arqueolóxico, retórico e tópico do BNG-UPG axudan moito. Alguén debe tentalo antes de que haxa que cambialo todo, co risco que isto ten. Ao choio, pois.
0 comentários :
Danos a túa opinión