Éxito da Concentración Cívica "A Alameda, espazo da nosa memoria"

Redacción.-

Máis dun cento de vilalbeses concentráronse esta mañá a pesar do mal tempo na Praza da Constitución, na defensa dos espazos públicos. No acto, que contou coa presenza do grupo Buxos Verdes, leron os seus poemas os escritores vilalbeses Sesé Roca e Mª. Xosé Lamas, sendo o filósofo Antón Baamonde o encargado de ler o manifesto, que reproducimos. Os organizadores amosáronse satisfeitos pola resposta á convocatoria, malia as condicións meteorolóxicas, e anunciaron novas mobilizacións para vindeiras datas. Asimesmo, lamentaron que durante a concentración fora repartido por unha empresa de publicidade un panfleto alleo á organización e aos motivos da mesma, reclamando para próximas convocatorias un maior respecto cara aos participantes.

MANIFESTO: A ALAMEDA, ESPAZO DA NOSA MEMORIA

Aos vilalbeses e chairegos sempre nos gustou a Alameda como estaba. Foi o espazo da nosa nenez, o campo de xogo do marro, das quedas, do xogo das chapas. Baixo o agarimoso acubillo dos castiñeiros de indias, cuxos froitos nos estaban vedados, quedamos coas nosas primeiras parellas e sentimos dentro de nós as bolboretas do primeiro amor, do primeiro bico furtivo...

Somos amantes do noso. Gustábannos outros espazos que nos furtaron no nome do progreso, como o antigo Campo da Feira, que aínda hoxe -case medio século despois- aínda choramos na memoria dos tempos, reemprazado por tétricas catacumbas de formigón armado. Gustábanos o negrillo de porte señorial, ferido para sempre por interpoñerse no camiño dun guindastre, prisioneiro nunha maceta colosal e testemuña triste dun urbanismo difícil de entender.

Os vilalbeses somos, en fin, xente con sentidiño. Non é en balde que teñamos por símbolo un arce centenario, A Pravia, que dá nome, como personaxe senlleira orgullosa e altiva, á nosa rúa principal.

A sostibilidade e o respecto polo medio ambiente forman parte da nosa personalidade, do noso xeito de ver a vida. Non somos insensibles á desaparición das vellas pradias, maltratadas e podadas sen piedade, taladas e non reemprazadas. Máis dunha bágoa nos escorreu polas meixelas ao ver a fin do vello castiñeiro de indias, que demostrou baixo a motoserra que aínda estaba vivo, e que un axeitado tratamento ao que non tivo dereito quizais axudara á súa salvación.

E para que, pensamos, necesita a Alameda ningún outro pavimento senón o de grava que tivo sempre? Non hai acaso outras necesidades? Por qué non deixar como está un espazo que nos gusta como é? Un espazo que forma parte de nós.

Porque somos unha vila sensible e comprometida co medio ambiente, hoxe pedimos aos que toman as decisións que as contrasten previamente, coa finalidade de evitar males maiores. E que teñan, como mínimo, a mesma sensibilidade que nós.