As revolucións bonitas

Bruno Marcos.-

I

Ante as sucesivas noticias que presentan a democracia como un lugar putrefacto Tunes recupera a beleza natural do espontáneo. A vitalidade da súa mocidade, a pesar da presión medievalizante que sofren nos seus países, regálanos ao resto un xesto exemplar. Queren traballar, opinar, amar, vivir con naturalidade.

Claro que as revoltas desta crise xa crónica haberían de producirse na periferia, nos bordos do primeiro mundo, nos seus arrabaldes, onde o analfabetismo ou a superstición non poden seguir por máis tempo asegurando un muro de contención; pero tamén son unha revolución nosa, un paso cara á humanización dos que deixamos en mans dos seus tiranos que nos obedecen. "Fixemos unha revolución -comenta unha nova enxeñeira tunisiana- que nos custou vítimas e agora quérennola roubar e, ademais, tomarnos por parvos".

II

O guía que tiven en Exipto contaba que a súa nai, con motivo da construción dunha colosal ponte sobre o Nilo, pensaba que utilizarían os ósos dos antigos faraóns que haberían de ser xigantes. O noso guía estudara dúas carreiras universitarias, escribía en varios xornais cairotas e só tiña dous fillos. Con todo deixara de exercer como docente na Universidade porque como guía gañaba tres veces máis. Agora estreméceme pensar con que excitación estará a vivir estes acontecementos e decátome de que encarnaba un cambio co que se pasaba do medievo á modernidade con varios séculos de atraso e nunha soa xeración.

As revolucións espontáneas de Tunes e, agora de Exipto, parecen ser protagonizadas precisamente polos integrantes destas xeracións, mozos urbanos, ilustrados, con acceso á cultura e a información e conectados a Internet.

O caso é que ten que haber moita máis poboación que nas zonas rurais viva aínda, como a nai do meu guía, no analfabetismo e a superstición e que, cando se estableza unha democracia real, o seu voto se cadra se encamiñe cara ao medievo.