Moncho Paz.-
É un vello coñecido dos que participamos nos movementos estudantís dos anos oitenta, cando sorprendeu pola súa capacidade negociadora. Tamén é un dos perfís políticos do actual Goberno que saiu mellor valorado tras as filtracións de Wikileaks, polas que puidemos saber que en Washington considérano un dirixente “capaz e serio”. A oposición refírese a el de xeito obsesivo, con alusións a tempos pasados. E para moitos membros do seu partido e boa parte do electorado é o candidato perfecto para suceder ao actual presidente. Estou a falar de Alfredo Pérez Rubalcaba.
A poucos meses das eleccións municipais e autonómicas nalgunhas comunidades, aflora o medo escénico no socialismo español. As consecuencias da crise económica e a falla de confianza dos cidadáns prognostican un cambio de tendencia que, de confirmarse, levaría á perda do poder en varias autonomías e tamén en importantes núcleos urbanos. Mentres varios líderes non dubidan en amosar a súa predilección por Rubalcaba, Zapatero insiste en que “agora non toca” falar de sucesión. Porén, hai evidentes motivos de preocupación, especialmente pola crenza de que as eleccións de maio serán unha especie de xuízo social a ZP pola xestión da crise.
En condicións normais, sen un proceso electoral polo medio e a pouco máis dun ano das lexislativas, quizais non tocaría falar de sucesión; pero na situación actual sería un grave erro non facelo. Se Zapatero foi designado oficialmente candidato dous anos antes das eleccións de 2004, nas circunstancias presentes debería confirmar xa a súa intención de repetir ou abrir o proceso para a designación dun novo candidato, se é posible antes de que remate o primeiro trimestre de 2011. Demorar este anuncio ata a celebración dos comicios é unha grave equivocación e unha falla de visión estratéxica que pode traer terribles consecuencias para o PSOE.
En moitos círculos fálase da soedade do presidente, quen hai poucos meses dicía que só unha miragre podería permitir que o PP vencera en Andalucía; pero a última sondaxe do Barómetro andaluz indica un cambio de tendencia que levaría aos populares a conseguir, por vez primeira, o Goberno desa comunidade autónoma. Chega, pois, a hora Rubalcaba. Agora ou nunca.
A poucos meses das eleccións municipais e autonómicas nalgunhas comunidades, aflora o medo escénico no socialismo español. As consecuencias da crise económica e a falla de confianza dos cidadáns prognostican un cambio de tendencia que, de confirmarse, levaría á perda do poder en varias autonomías e tamén en importantes núcleos urbanos. Mentres varios líderes non dubidan en amosar a súa predilección por Rubalcaba, Zapatero insiste en que “agora non toca” falar de sucesión. Porén, hai evidentes motivos de preocupación, especialmente pola crenza de que as eleccións de maio serán unha especie de xuízo social a ZP pola xestión da crise.
En condicións normais, sen un proceso electoral polo medio e a pouco máis dun ano das lexislativas, quizais non tocaría falar de sucesión; pero na situación actual sería un grave erro non facelo. Se Zapatero foi designado oficialmente candidato dous anos antes das eleccións de 2004, nas circunstancias presentes debería confirmar xa a súa intención de repetir ou abrir o proceso para a designación dun novo candidato, se é posible antes de que remate o primeiro trimestre de 2011. Demorar este anuncio ata a celebración dos comicios é unha grave equivocación e unha falla de visión estratéxica que pode traer terribles consecuencias para o PSOE.
En moitos círculos fálase da soedade do presidente, quen hai poucos meses dicía que só unha miragre podería permitir que o PP vencera en Andalucía; pero a última sondaxe do Barómetro andaluz indica un cambio de tendencia que levaría aos populares a conseguir, por vez primeira, o Goberno desa comunidade autónoma. Chega, pois, a hora Rubalcaba. Agora ou nunca.
0 comentários :
Danos a túa opinión