As nosas revolucións árabes

Redacción.-

Ao final as súas revolucións foron tamén as nosas. Os nosos gobernos, perezosos e prácticos, ávidos de devolvernos os caprichos do capitalismo avanzado estaban a piques de dicirlles como a María Antonieta antes da guillotina: "Pois se non teñen pan que coman pasteis".

Pero as xentes cidadás deste primeiro mundo non vían naqueles conflitos unha lea dos arrabaldes, unha refrega dos baixos fondos, balbordos da molesta periferia senón unha oportunidade para construír un mundo máis xusto. Víronse así urxidos os representantes políticos nosos pola opinión pública, pola masa democrática que os nutre de poder, a encherse de dignidade e derrogar esa actual patente de corso dos genocidas que era o axioma da non intervención estranxeira.

Non está desencamiñado Gadafi que, para xustificar a aniquilación dos seus compatriotas a mans de mercenarios, comparouse co Franco de 1939. Franco efectivamente arroupouse de regulares mouros, nazis de Hitler e italianos do fascio mussoliniano. Alí, na España do 39, patentouse a axiomática esa da non intervención para deixar á pel de touro en mans da ditadura, a condición de que esta fose servil aos estranxeiros na súa política exterior.

28 de mar. de 2011

0 comentários :

Danos a túa opinión