Inseguridade no rural galego
Antonio Cendán Fraga.-
Lonxe quedan xa os tempos nos que os habitantes das parroquias galegas deixaban a porta do poxigo abertas e nas que só se agardaba o berro de calquera veciño na procura dun favor ou simplemente de conversa. Era un mundo máis humano nos que se coñecían todos e ninguén desconfiaba do que puidera ocorrer. Era unha sociedade moi tranquila na que a palabra inseguridade era unha perfecta descoñecida. Pero eses tempos pasaron a mellor vida.
O rural galego, cada vez máis castigado, sofre agora tamén os avatares da denominada inseguridade cidadá. Pero non foi tan só o cambio de filosofía ou de estilos de vida o que propiciou a chegada deste fenómeno que se está a cebar cada vez máis coas nosas aldeas e vilas. A medida que este país evolucionou e o rural foi en decadencia tamén foi esquecido por todo tipo de autoridades, dándolle unicamente valor cada vez que se achega unha convocatoria electoral. Así, as bandas de raspiñeiros fixeron acto de presenza e viron un magnífico campo de cultivo nun basto territorio que, por se fose pouco, está maioritariamente poboado por xente maior, que, a súa vez é máis débil fisicamente por razóns que resultan obvias.
Non entanto, non son tan só a diminución de poboación e o seu elevado avellentamento os responsables dos roubos e o aumento do número de delitos no rural. Este aspecto vai tamén intimamente vinculado á deixadez que fixeron os distintos gobernos coas forzas de seguridade nas áreas rurais. Nunha gran parte das mesmas desmanteláronse os tradicionais cuarteis da garda civil, que eran os garantes de gran parte desa seguridade, unha circunstancia que agora está a provocar a chegada de bandas de delincuentes que ven o camiño despexado para preparar as súas actuacións do xeito máis impune.
Desgraciadamente o tranquilo mundo rural xa non é tal. Agora ata se ve ameazado pola inseguridade, algo ao que non se lle daría creto hai só 15 anos. Pero este grave problema non é culpa dos seus habitantes nin do seu illamento senón das autoridades que non están a facer nada por atallalo. É preciso para iso dotar os concellos máis rurais das oportunas medidas de seguranza, coa recuperacións dos antigos cuarteis e as patrullas da garda civil. Escoitaremos o arquifamoso argumento de que hai que aforrar, aínda que ninguén pensou niso cando se compraron suntuosos todoterreos para a Benemérita. E é que vivir seguro non é un privilexio senón un dereito semellante a educación ou a sanidade.
O rural galego, cada vez máis castigado, sofre agora tamén os avatares da denominada inseguridade cidadá. Pero non foi tan só o cambio de filosofía ou de estilos de vida o que propiciou a chegada deste fenómeno que se está a cebar cada vez máis coas nosas aldeas e vilas. A medida que este país evolucionou e o rural foi en decadencia tamén foi esquecido por todo tipo de autoridades, dándolle unicamente valor cada vez que se achega unha convocatoria electoral. Así, as bandas de raspiñeiros fixeron acto de presenza e viron un magnífico campo de cultivo nun basto territorio que, por se fose pouco, está maioritariamente poboado por xente maior, que, a súa vez é máis débil fisicamente por razóns que resultan obvias.
Non entanto, non son tan só a diminución de poboación e o seu elevado avellentamento os responsables dos roubos e o aumento do número de delitos no rural. Este aspecto vai tamén intimamente vinculado á deixadez que fixeron os distintos gobernos coas forzas de seguridade nas áreas rurais. Nunha gran parte das mesmas desmanteláronse os tradicionais cuarteis da garda civil, que eran os garantes de gran parte desa seguridade, unha circunstancia que agora está a provocar a chegada de bandas de delincuentes que ven o camiño despexado para preparar as súas actuacións do xeito máis impune.
Desgraciadamente o tranquilo mundo rural xa non é tal. Agora ata se ve ameazado pola inseguridade, algo ao que non se lle daría creto hai só 15 anos. Pero este grave problema non é culpa dos seus habitantes nin do seu illamento senón das autoridades que non están a facer nada por atallalo. É preciso para iso dotar os concellos máis rurais das oportunas medidas de seguranza, coa recuperacións dos antigos cuarteis e as patrullas da garda civil. Escoitaremos o arquifamoso argumento de que hai que aforrar, aínda que ninguén pensou niso cando se compraron suntuosos todoterreos para a Benemérita. E é que vivir seguro non é un privilexio senón un dereito semellante a educación ou a sanidade.
0 comentários :
Danos a túa opinión